SA KAHIMTANGAN SANG balatyagon nga nakit^ si
Ibarra, mabudlay sa iya ang magtulog; gani nga, sa paglingaw
sang iya kalag kag sa pagpaiway sang masubo nga mga dulomdumon nga nagdugang sa sulod sang kagab-ihon, humikot sia sang
isa ka butang sa iya malinong nga hulot. Naagahan sia sa pagsamb kag pagsakot, sang mga duga nga iya sinaktan sang mga
lipak sang kawayan kag iban man nga mga duga nga sang ulihe
iya pinanulod sa mga prasko nga iya ginpamutangan sing mga isip
kag gin-alakrihan.
Ang isa ka suloguon nagsulod nga nagpahibalo sa iya sang pagsampot sang isa ka umanhon.
—Pasudlon sia! — Siling niya nga wala na magbalikid. Sumulod si Elias nga tumindog nga mahipos.
—A! Ikaw gali? — Hinali nga nahambal ni Ibarra sa tinagalog sang makilala sia. — Pasayluha ako nga ginpahulat ko ikaw, wala nila ako pagsugiri: nagahimb ako sing isa ka panalawsaw nga malahalon . . .
—Indi ko luyag nga magtublag sa imo! — Sabat sang pamatan-on nga timonil. — Nagkari ako sa nahauna, sa pagpamangkot sa imo kon may itugon ka nahanungod sa puod sang Batangas nga kadtoan ko subong, kag ikaduha, sa paghatag sa imo sing malain nga balita . . .
Tinulok ni Ibarra ang timonil sa panulok nga nagpamangkutanon.
—Ang anak ni Kapitan Tiago nagamasakit, — sugpon ni Elias sing mahinay, — apang indi man mabug-at.
—Ginkahangaw-an ko na ina! — Sabat ni Ibarra sa maluya nga tingog. — Nasayran nimo kon ano nga masakit?
—Hilanat! Nian kon wala ka sing isugo . . .
