hum nga duag nga kayumanggi, nga mapulapola sa iya mga pisngi,
nga nahimo sa iya pag-unay sa mga pungsod nga matugnaw.
— Hipos! — hinali niya nga namitlang nga may kalipay nga nahayanghag. — Ang kura sang akon banwa! Si Padre Damaso ang mahirop nga abyan sang akon amay!
Ang tanan nga panulok pumatuhoy sa pransiskano: ini wala maghulag.
— Pasayluha ako, nagsayop ako!—Ang nabungat ni Ibarra nga pumalibog.
— Wala ka magsayop! — Ang sa ulihe nasabat sang isa sa lu miwat nga paningog. — Apang ang imo amay indi nangin-abyan nakon nga mahirop.
Binutong ni Ibarra sing inanay ang iya kamot nga buot niya ipangamusta, nga tumulok sa iya nga puno sing katingala; tumalikod sia kag naatubangnan niya ang mahipos nga tenyente nga nagpadayon sa pagpanilag sa iya.
— Pamatan-on, anak bala ikaw ni Don Rafael Ibarra? — Ang pamatan-on yumaob.
Si Fray Damaso tumadlong diutay sa iya silyon kag inunay ang iya panulok sa tenyente.
—Maayo nga pag-abot sa imo pungsod kag kabay pa nga diri maglabi ikaw ka malipayon sangsa imo amay! — Hinali nga na bungat sang militar sa tingog nga nagkurog. — Nakapangilala ako sa iya, kag sarang ako makasiling nga isa sia sang mga tawo nga labing’ talahaon kag labing’ dungganon sa Filipinas...
—Ginuo, — sabat ni Ibarra nga natandog, — ang imo pagdayaw sa akon amay, nagatabog sang akon mga pangduhadoha nahanungod sa iya kapalaran, nga ako, nga iya anak, wala pa makasayod.
Ang mga mata sang tigulang linanas sang mga luha, tumalikod kag tumaliwan gilayon.
Ang pamatan-on nabilin nga isa lamang sa tunga sang kadakan: sanglit ang tagbalay nadula wala sia sing makith nga sarang makapakilala sa iya sa mga dalaga nga ang kadamoan sa ila nagtulok sa iya sing maukod. Sang pila ka tion nga pagpangduhadoha, sa maayo kag kinaandan nga panagibuot pumalapit sia sa ila.
