—A! Maluoy kamo sa akon! —Pakitluoy niya nga daw maluhod. —Ako tamh ka imol, wala ako sing bulawan, bisan mga hiyas nga mahatag sa inyo: ang isa ka butang nga kaugalingon ko nakuha na ninyo, ang manok nga ginhunahona ko nga ibaligya. . . ! dal-a ninyo ang tanan nga makita ninyo sa akon payag, apang ibilin ninyo ako diri nga hilway, ibilin ninyo ak6 diri nga mapatay!
—Paglakat! Dapat ka mag-upod, kag kon indi ka magpasugdt, ganuyon ka namon.
Humibi si Sisa sing mapait. Yadto nga mga tawo indi maliso.
—Pabay-i ako nga mag-antad sa pag-una! — Pangabay niya samtang nga binuklas sia kag tiniklod.
Ang duha ka soldado bumatyag kag naghambalanay sing mahinay.
—Maayo! — Siling sang isa, — sanglit kutob diri tubtob makasulod kita sa banwa, sarang ikaw makadalagan, magpatunga ka sa amon nga duha. Kon didto na kita sarang na ikaw makauna sing mga duha ka pulb ka tikang, apang mag-andam! Indi ka magsulod sa bisan diin nga balaligyaan, bisan magdulog. Lakat kag dali!
Wala sing pulos ang iya mga pagpakitluoy, wala’y pulos ang iya mga katarungan, wala’y pulos ang mga panug-an. Ang mga soldado nagsiling nga nakapasugot sila sing tuman kag daku na ang ila nahatag.
Sang makita niya nga sa tunga sia sang duha ka soldado bu matyag sia nga daw mapatay sa kahuya. Wala matuod sing naglakat sa dalan, apang ang hangin kag ang sanag sang adlaw? Ang matuodtuod nga huya makakita sang nagatulok nga mga mata sa tanan nga bahin. Tinabunan niya ang iya guya sing malapad nga panyu, kag naglakat nga may tabon humibi sia sing hipos sa pagpakahuya sa iya. Nasayran niya ang iya kaimulon, nahibal-an niya nga tinalikdan sia sang tanan lakip sang iya kaugalingon nga bana, apang tubtob karon ginabilang niya ang iya kaugalingon nga dungganon kag ginkahamuotan: tub tob karon nagtulok sia nga may kaawa sa sinang’ mga babae nga nagpalanapot sing masaw-a, nga gintawag sang banwa nga mga “babae” sang mga soldado. Karon ginbatyag niya nga
