— Pitka ang imo lubid, Crispin! — Siling sang magulang sa iya manghod.
Binutong sini ang lubid, kag sa hitaas nabatian ang mahinay nga panaghoy, nga tumabon sing makation sa isa ka daguob nga pinadamb sang linibo nga sabat nga nagdinagubdob.
— A! Kon didto lamang kita karon sa balay kay nanay! — Uyhaw sang diutay nga nagtulok sa iya utod. — Didto wala kita sing kahadlukan.
Wala magsabat ang magulang. Gintan-aw niya ang pagkatunaw sang kandila kag daw may ginpalibugan.
— Didto wala sing nagahambal nga ako nagapangawat! — sugpon ni Crispin. — Indi magtugot sina si nanay! Kon mahibalan niya nga ginahanot nila ako...
Kinuha sang magulang ang iya panulok sa siga sang kandila, tumongkaaw sia nga hinugakom sing hugot ang mabug-at nga lubid nga iya pinitik sing mabaskog, kag humagong ang tunog sang lingganay nga nagkurog.
— Mangabuht kita sing amo lamang ini sa gihapon, Manong?
— Padayon nga hambal ni Crispin. — Kuntani nga magmasakit ako bwas sa balay, kuntani 'magmasakit ako sing madugay agud tatapon ako ni nanay kag indi na niya ak6 pagpabalikon sa kombento! Hand indi na nila ako pagtawgon nga makawat, bisan paghanuton! Kag ikaw man. manong. dapat man nga magmasakit buylog sa akon.
— Indi! — Sabat sang magulang, — Mapatay kita tanan; si nanay sa pagbatas kag kita sa gutom.
Si Crispin wala magsabat.
— Isa ka ano ang suhol mo karon nga bulan? — pamangkot niya pagligad sang isa ka tion.
— Duha ka pesos: ginmultahan nila ako sing makatlo.
— Bayari ang ginasiling nila nga kinawat ko, agud indi nila kita pagtawgon nga mga makawat; bayari ina manong!
— Nagabuang ka, Crispin? Wala na si nanay sing kaunon; ang sakristan mayor nagsiling nga ang kinawat mo duha ka onsa. kag ang duha ka onsa dmbang sang katloan kag duha ka pesos.
Inisip sang manghod sa iya tudlb tubtob nalambutan niya ang katloan kag duha ka pesos.
