naug nga nagabitbit ug pudlos, ug kini, kining imong ig-agaw
nagpagatub lamang... Dili katuhoan nga lalaki siya!
—Aba! —matud ni Sinang— nag-away diay sila ug wala hinuon kita makatambong!
—Ang doktor gipungagan sa Alferez! —misumpay si Victoria.
—Karon dayon mamauli kami sa Manila; ikaw mahibilin dinhi aron paghagit sa Alferez, kay, kon dili ngani, ingnon ko si Don Santiago nga bakak ang tanan nga imong gisugilon kanila, ingnon ko siya nga . . .
—Apan, Donya Victorina, Donya Victorina! —mipakgang si Linares nga naluspad ug miduol kaniya, —linawa ang imong buot; ayaw ako pagpahinumdumi nga . . . —ug mihagawhaw siya pag-ingon: Avaw pagpatakag sulti, labi na gayud niining higayona karon.
Samtang kini nahitabo, miabut si Kapitan Tiyago gikan sa bulangan, masulub-on ug nanghupaw: gibuno ang iyang kana wayon.
Wala siya hatagi ni Donya Victorina ug panahon sa pagtibawas sa iyang panghupaw; sa pipila ka pulong nga sinaktag daghang mga panamastamas, gisuginlan siya sa- tanang nahitabo, ug gipaninguha ni Donya Victorina nga sa iyang pag-asoy siya mahimutang gayud sa maayong dapit.
—Ang Alferez hagiton ni Linares karon, nakadungog ka? Kon dili ngani niya hagiton, ayaw pagsugot nga siya mangasawa sa imong anak, ayaw gayud! Kon dili siya maisug, dili angay kang Clarita.
—Diay, mamana ikaw kang ginoo Linares? —nangutana si Sinang nga kahilakon; —ako nasayud nga ikaw mabuot, apan dili mabalhinon ug hunahuna.
Si Maria Clara, nga naluspad pagkalit, mihana pagbangon ug mitan-aw nga nalisang sa iyang amahan, kang Donya Victorina ug kang Linares. Kini milipaghong, si Kapitan Tiyago mitanaw sa salog, ug si Donya Victorina mipadayon pagsulti:
—Clarita, timan-i pag-ayo: ayaw gayud pagpamana sa usa ka tawo nga talawan; malagmit ng ikaw panamastamasan hangtud sa mga iro.
Apan ang dalaga wala motubag ug miingon sa iyang mga
higala:
— 405 —
