La vida er sueno.1
Igo lamang si Basilio nga nahisaka sa ilang balay, nahisarasay sa mga bukton sa iyang inahan. Si Sisa namugnaw sa pagtan-aw niya nga si Basilio dang usara ang nahiabut. Buut unta siya mosulti, apan wala makatingog: buut siya mogakus sa iyang anak, apan nawad-an sa umoy; buut unta mohilak, apan ang iyang mga mata natitian sa luha.’
Apan, sa pagtan-aw niya sa agtang sa bat^ nga nagkadugb, nakasiyagit siya, nianang siniyagitan nga nagpaila nga ang kasingkasing nabugtoan ug usa ka ugat: —jMga anak ko! —jAyaw lamang kahadlok, inahan ko! —mitubag si Basilio; —si Crispin nahibilin sa kombinto. —dSa kombinto? d'Nahibilin siya sa kombinto? dBuhi ba siya? Ang bata miyahat sa iyang inahan. —jAh! —matud sa inahan nga gibati kalit nga kalipay. Si Sisa mihilak, gigakus ang iyang anak ug gibalikbalikan paghalok ang agtang sa batik nga nabulit sa dugb. —jBuhi diay si Crispin! jGibilin mo siya sa kombinto! ... Ang bata gihiling niya sa dakung pagmatngon. Apan, <!nganong nasamad ka man, anak ko? <lNahulog ba ikaw? Ang bata gihiling niya sa dakung pagmatngon. —Ang sakristan mayor, sa pagdala niya kang Crispin, miingon kanakb nga ako dili niya papaulion hangtud sa ikanapulo ang takna, ug, sanglit halawom na man ang gabii, mikalagiw ak6. Sa paghilabay ko duol sa kuwartil, dihay miingon: iqtiien rive?; midalagan ako ug unya may pusil nga gipabuto ug ang
--- (1) —Ang kinabuhi maoy damgo.
