tsocaruġaḋ. Ḋein Niaṁ ḋá ċleaṁnas, cleaṁnas do Ṫaḋg Óg le drifiúr do Ċonn, agus cleaṁnas do Ċonn le drifiúr di féin.
Nuair a ḃí an méid sin déanta ṫug Niaṁ agus a driṫáir cuaird óḋeas go h-Inis Caṫaiġ. Ḃí áṫas mór ar Ċolla nuair a ċonaic sé iad. Cé ḃéaḋ ann rómpa, ar ċuaird, aċ Caoilte! Ba ḃeag ná gur baineaḋ raḋarc a ṡúl airís de Ċaoilte nuair a ċonaic sé iad, díreaċ mar a baineaḋ an ċéad lá úd a ċonaic sé Niaṁ. Ḃí sé 'n-a ríġ an uair sin ar Ċiarraiġe Luaċra i n-inead a aṫar. D'innseadar dó conus a ḃí gaċ aon rud socair lastuaiḋ i n-Uíḃ Máine agus i n-Uíḃ Ḟiaċraċ Áiḋne, agus d'inis seisean dóiḃ gaċ aon níḋ a ḃí aige le h-innsint i dtaoḃ a ḋúṫa féin.
“Ba ṁaiṫ liom an ċailís úd a ḋ' ḟeisgint, a Aṫair, má 'sé do ṫoil é. Ní ḟeaca riaṁ fós í,” arsa Niaṁ.
Do rug sé isteaċ sa n-érdam iad agus ṫaisbeáin sé an ċailís dóiḃ.
Ba ḃreaġ an raḋarc le feisgint í. D' ḟéadfaḋ duine fanṁaint ar feaḋ leaṫ an lae ag feuċaint uirṫi agus ní ḃéaḋ a ṡúile ná a aigne corṫa ḋi. D'á ḟaid a ḃéaḋ sé ag feuċaint uirṫi is aṁlaiḋ ba ṁaiṫ leis tamal eile ṫaḃairt ag feuċaint uirṫi. Ċoimeádfaḋ saiḋḃreas an óir greim ar a ṡúiliḃ. Ċoimeádfaḋ uaisleaċt agus ealaḋntaċt a h-órnáide greim ar a ṡúiliḃ, agus é 'ġá ḟiafraiġe ḋé féin conus a ḋ' ḟéad láṁ duine riaṁ a leiṫéid d'obair a ḋéanaṁ. Ċoimeádfaḋ an crios, na cloċa loġṁara, greim ar a ṡúiliḃ, agus iad ag taiṫneaṁ agus ag spréaċarnaiġ, agus eisean 'ġá ḟiafraiġe ḋé féin cá ḃfuaradar an solus! D'á n-éaġmuis sin go léir ḃí sa rioċt 'n-a raiḃ an ċailís sin cúmṫa rud éigin a ċoimeádaḋ greim ar ṡúiliḃ an t-é a ċíoḋ í, agus do ċuireaḋ áṫas isteaċ i n' aigne tré n-a ṡúiliḃ.
D'ḟeuċ Niaṁ uirṫi, go dlúṫ agus go daingean, aċ níor
