Page:Niamh - Peadar Ua Laoghaire.djvu/303

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.
299
NIAṀ

“Seaḋ!” ar sise, “ṫugais leat an ċaint cruinn go leór.”

Ní ḟeidir sé an doṁan cad a ḃí ag teaċt.

“Ḃíos ag éisteaċt liḃ aréir,” ar sise, “a gan ḟios daoiḃ. Adṁuiġim é agus ní'l aon náire 'n-a ṫaoḃ orm. D' airiġeas do ṁáṫair 'ġá ráḋ liḃ dul a ċodla. Ċuaḋaḃair a ċodla. Ní ḟeadar ar ċuais-se a ċoḋla aċ tá ḟios agam ná déiġ Aṁlaoiḃ a ċodla. D'ḟill sé ṫar n-ais agus ṫug sé féin agus do ṁáṫair tamal maiṫ de'n oíḋċe ag caint. Do taraingeaḋ anuas an uile ḟocal de'n ċaint a ḃí eadraiḃ ar bórd na loinge. Ḋeineadar ana ṡult de'n ċuma 'n-ar ḋein sí amaċ ná raḃais-se aċ fiċe bliain d' aois agus gur ḃ'é Aṁlaoiḃ an mac léi a rugaḋ tar éis ḃáis a aṫar, 'sé sin tar éis ḃáis Aṁlaoiḃ, agus gur mar ġeall air sin a tugaḋ Aṁlaoiḃ óg air. Ba ḋóiċ leat go gcuirfidís araon an t-anam amaċ ag gáirí, fé n-a n-anál, an ḟaid a ḃí an méid sin ar siúḃal acu. Aċ níor ḃ' aon rud an méid sin suilt seaċas an sult a ḃí acu nuair a ṫaraingeadar ċúċa conus mar a ċuir do ṁáṫair cosg leis an gcaint ar eagla go leigfeaḋ Bruadar amaċ sgéal áiriġṫe éigin, níḋ éigin a ṫeastuiġ ó'n dtriúr a ċoimeád uait-se.

“Sidiad anois agat, a ríġ, na ceisteana atá os cóṁair m' aigne agus atá ag déanaṁ buarṫa ḋom. Cad é an níḋ é seo atá acu d'á ċoimeád uait-se? Cad é an t-eólus é seo atá ag Bruadar agus ná fuil agat-sa, agus nár ḃ'ḟoláir an ċaint do ċosg ar eagla go leigfeaḋ Bruadar amaċ, ad' láṫair, aon ḃalaiṫ ḋé? Cad é an bríġ a ḃí ag Aṁlaoiḃ leis an sult a ḋein sé, ad' láṫair féin, amuiċ ar an loing, de'n rud gur ḋóiċ le h-aoinne go n-eistfeaḋ sé a ḃéal 'n-a ṫaoḃ? — ‘Cad 'n-a ṫaoḃ, a ḃiṫeaṁnaiġ,’ arsa Bruadar, ‘nár innsis dom ná feacaís t' aṫair riaṁ?’ — ‘Le h-eagla,’ arsa Aṁlaoiḃ, ‘go ndéanfainn bréag,’ agus, ‘náċ ṡiní mo ṁáṫair 'ġá innsint duit ná feaca m' aṫair riaṁ.’ — Tá sé