“Ar ṫugais leat an ċailís?” ar seisean.
“Níor ṫugas!” ar sise. “Ḃí sí agam sa ċárbat agus mé ag fágaint na h-áite. Ċonac Lonán, an ropaire! ag cogarnaiġ le Murċaḋ. Ṫáinig Murċaḋ ċúġam anall agus ṫóg sé leis an bosca 'n-a raiḃ an ċailís. Ó, ḋeineaḃair an gnó go h-áluinn ar fad nuair a ċuireaḃair Lonán ċúġam! Dá mb'áil leis teaċt ar aon ċuma eile ċúġam aċ uaiḃ-se! Is gasta a ḋein sé é. Go deiṁin ní féidir liom gan uraim a ḃeiṫ agam dó.”
D'iompuiġ daṫ duḃ ar ġnúis Aṁlaoiḃ nuair a fuair sé go raiḃ an ċailís imṫiġṫe.
“Dá mb'áil liom-sa,” ar seisean, “a ṁalairt de ċúram a ċur ar Ḟear na gCos nuair a ḃí an ċaoi agam air!”
“Eist, a Aṁlaoiḃ,” arsa Sitric. “Ní fiú biorán a's an gnó go léir. Tá ár máṫair anso againn beó. Is iongantaċ an sgéal iad 'ġá leigint uaṫa ċóṁ bog. Beiḋ caoi airís agat ar ṡocaruġaḋ le Fear na gCos uair éigin. Tá ár neart ollaṁ ins gaċ aon ḃall. Ba ṁór go léir an tairḃṫe ḋúinn neart Gaeḋal a ḃeiṫ gan ċeann, dá n-eiriġeaḋ linn. Aċ tá sé ana aosta. Is cuma nó ḃeiṫ gan ċeann dóiḃ an ceann a ḃeiṫ ċóṁ h-aosta. Ná h-abraimís a ṫuille mar ġeall ar Lonán ná ar a ġnó. Ní dóiċ liom go ḃfuil puínn dá ḟios ag aoinne go raiḃ an gnó ar siúḃal. Tugaimís aġaiḋ ar an obair atá róṁainn. Comáinimís teaċtairí mór-ṫímpal 'ġá ráḋ le n-ár neart cruinniuġaḋ, gan a ṫuille ríġnis, sa ċuan so amuiċ; go ḃfuil gaċ aon rud ollaṁ. Tá Maolmórḋa ar dearg-ḃuile, a ṁáṫair. Ḋeinis an méid sin go maiṫ. Tá néal ċun cogaiḋ i Loċlanaċaiḃ na h-Éirean, agus is ag triall ar ríġ Laiġean atáid siad ag teaċt. Buaḋfaimíd fós ar Ḃrian agus ar Ċlainn Ċais!”
