ḃeiṫ lasmuiċ de'n ṗoll a ḃí sa ċrann úd i nGleann Ṁáma ní ḟeicfinn tú ann i n-aon ċor.”
D'iompuiġ ríġ Laiġean agus do riṫ sé an dorus amaċ.
“Ó, a Ṁurċaḋ,” arsa Conáing, “tá caṫuġaḋ orm nár leigeas orm nár ṫuigeas an cóṁarṫa! Tá fearg air. Beiḋ an t-Árdríġ ar buile ċúġainn mar ġeall air.”
“Ná féadfaḋ sé é féin d'iompar!” arsa Murċaḋ.
“Is truaġ mar a ṫráċtais i n-aon ċor ar an gcrann!” arsa Conaing.
“Dá mba ná béaḋ agat aċ aon ġáire aṁáin, a Ċonáing,” arsa Murċaḋ, “ḋéanfá an ġáire sin dá ḃfeicfeá é nuair a rugas ar ḋá ċois air agus ṫaraingeas amaċ a' poll an ċrainn é. Ní raiḃ aon ċoinne i n-aon ċor agam gur ḃ'é a ḃí agam go dtí go raiḃ sé taraingṫe amaċ agam. Tá sé riaṁ ag gaḃáil páirt na Loċlanaċ a gan ḟios. Gaḃaḋ sé a bpáirt os cóṁair an tsaoġail agus ní déarfad focal leis! Aċ 'ġá leigint air go ḃfuil sé dílis dúinn agus ansan ag déanaṁ an ḟill orainn!”
Ní ḟeacadar ríġ Laiġean an ċuid eile de'n oíḋċe. D'imṫiġ sé roim lá agus ṫug sé aġaiḋ soir aḃaile. Nuair a ṫáinig an ṁaidion do fuaraḋ go raiḃ sé imṫiġṫe. Do h-innseaḋ do Ḃriain an rud a ṫuit amaċ i dtaoḃ an ċluiċe. Ċomáin Brian teaċtaire i ndiaiġ ríġ Laiġean 'ġá iaraiḋ air casaḋ agus go ndéanfaí leórġníoṁ sa n-easonóir a tugaḋ dó. Go raiḃ taḃarṫaisí ag Brian le bronnaḋ air mar ġeall ar na crainn a ṫaḃairt ċuige.
Ṫáinig an teaċtaire suas leis. Ṫug sé a ṫeaċtaireaċt dó. Ḃí bata 'n-a láiṁ ag ríġ Laiġean. Níor ḋein sé aċ cúpla buille de'n ḃata ṫaḃairt sa ċeann do ṫeaċtaire an Árdríġ, agus comáint leis soir. Ar ġuailliḃ fear a tugaḋ aḃaile an teaċtaire. Nuair a ċonaic muintir ríġṫeiġlaiġ Ḃriain an cor a ḃí ar an dteaċtaire d'iaradar ar Ḃrian leigint dóiḃ ríġ Laiġean do leanṁaint agus é ṫaḃairt ṫar n-ais 'n-a ṗrísúnaċ. Ní ṫoileóċ' Brian ċuige sin.
