ó’n bhfear úd a dúbhairt le Seághan ua Luasa gur chuma nó watch gach aon tsúil leis.
Fadó, nuair a tháinig na Franncaigh isteach i gcuan Bheanntraighe, bhí beirt aedhrí bó i b-áit éigin lastoir de Bheanntraighe. Diarmuid ab ainim do dhuine acu agus Dómhnall ab ainim do’n fear eile. Bhí an dá fheirm ar a rabhadar ag aedhreacht teóranach d’á chéile. Do bhuaileadh an bheirt umá chéile go minic ar dhá thaobh chlaidhe na teóran agus bhídís ag seanachaidheacht. Ní túisge a bhí na Franncaigh istigh i gcuan Bheanntraighe ’ná mar a leath an sgéal go tiugh ar fuaid na dútha san mór-thímpal. Do bhuail an bheirt aedhrí umá chéile.
“Dia ’s Muire dhuit, a Dhiarmuid.”
“Dia ’s Muire ’s Pádraig dhuit, a Dhómhnaill.”
“An bhfuil aon sgéal nua agat, a Dhiarmuid?”
“Ambriathar go bhfuil, a Dhómhnaill, agus nách aon sgéal fóghanta é ach togha droch sgéil.”
“Ach! Dia linn! a Dhiarmuid. Agus cad é an saghas sgéil é?”
“Tá go bhfuil invasion ana mhór go léir ag teacht."
“Agus cé inis duit, a Dhiarmuid, go raibh sé ag teacht?”
“Tá sé i mbéal gach aoinne.”
“Ach! go bhfóiridh Dia orainn! Cad a dhéanfaid na daoine i n-aon chor?”
“Ní fheadar an tsaoghal cad a dhéanfaid siad. Beidh an sgéal go h-olc acu is baoghalach.”
“Agus cogar, a Dhiarmuid. Cathain atá sé ag teacht?”
“Ambasa ach tá fé buailte leat, a mhic ó.”
“Invasion” mór! Dia linn a’s Muire!”
