Page:Mo sgeal fein.djvu/222

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been proofread.

mé ag gáirí, go dtí go raibh na daoine go léir ag faire féachaint cad ’déasfainn, ansan d’iompuigheas chun na ndaoine agus, “Ní deirim,” arsa mise, “ná go bhfuil breall ar Dhiarmuid.” Níor fhéadas a thuille do rádh, d’eirigh a leithéid d’uaill gháirí. Mheasas go dtuitfeadh an t-Athair Maitias as an gcathaoir tháinig a leithéid sin de thritheamh gáirí air.

Dheineamair ár ngnó agus ní raibh lámhach ná marbhadh againn. Thug an t-Athair Séamus (an Canónach anois), thug sé dínnéar breagh brothalach dúinn. Do deineadh a lán cainte ag an ndínnéar, leis. Bhí cuid de’n chaint feargach, feargach go maith. Ach bhí an chúil-fhéith chómh maith san ag an Athair Séamus, agus an stuaim chómh daingean san ann, go mbaineadh sé an faobhar de’n fheirg i gcómhnuighe sar a bhféadadh sí aon díobháil a dhéanamh.

Dá ndeintí an gnó i mBaile Mhistéala an lá úd mar a deineadh i dTulach Lias tímpal seacht mbliana roimis sin, agus mar a deineadh i n-a lán áiteana eile i gcaitheamh na h-aimsire, ní bhéadh lámhach ná marbhadh ann.


XXX
Ó DHÚN AR AILL GO CAISLEÁN UA LIATHÁIN

An fhaid a bhíos i nDún ar Aill tháinig taom breóiteachta orm agus ba ró dhóbair dó mé bhreith as an saoghal. Bhíos am’ lán neart an lá sar a dtáinig sé orm. Tháinig sé orm go h-ana oban, fé mar a tabharfaí