Page:Mo sgeal fein.djvu/198

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been proofread.

dheinean an dá fhocal sa Ghaeluinn iad. Ansan, ní mór do’n fhile truagh do Sheághan ua Ghríobhtha do mhúisgilt i gcroídhe an Athar Murchadh. Agus cá bhfuil an fear san ’n-a bheathaidh is mó de thruagh ’ná an fear atá pósta le h-óinsigh mná? Dá mbéadh aon chiall ag an inghín b’ fhéidir gur bh’ fhusaide é, ach bhí dúbailt mífhortíúin ar an bhfear mbocht nuair a bhí an inghean ’n-a h-óinsigh chómh maith leis an máthair. Ansan, donas an sgéil ar fad, “É féin ’n-a bhreall,” agus mar bhara ar an ndonas san féin—“Beidh sé amhlaidh choídhche!” Ní h-aon iongnadh gur léim an t-Athair Murchadh as an gcathaoir nuair a léigh sé an páipéar.

Tá aithne agam ar a lán filidheachta Béarla, agus ar a lán d’fhilidheacht na Gréige agus d’fhilidheacht na Rómha. Ní h-eól dom i n-aon fhilidheacht dár cúmadh riamh i n-aon teangain acu, beó ná marbh, aon cheithre líne chómh maith leis na cheithre líntibh sin a chúm Barry the Rake an uair sin agus an t-ocras air! “Brevis esse certo,” arsa Horatius, “et obscurus fio.” Tá caint an Bharraigh sa bhéarsa so chómh “brevis” agus do b’ fhéidir í bheith, níos cruinnighthe go mór ’ná mar ab fhéidir í bheith i n-aon teangain eile, agus i n-inead aon “obscuritas” a theacht de’n chruinnightheacht is breis soluis a thagan d’á druim. Is amhlaidh a glantar agus do neartuighthear an solus ar an machtnamh.