Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/138

130

Ang pagka-gamhanan mo wa’y ko

pagkilalaha;

Apang sa maluluy-on nimo nga kaakig,

maayo

Ka, Ginuo. Amo man, nga sa dili matuod

Nga mga diwa sadto ako ang nagluhod.

Wa’y ako gapangindi sang sala

magpanumdom

Nga nagtagbong sa akon sadto sa

kaidadalman

Nga puno sang pitipit nga dulom kag

kakugmat.

Ginpakita sang Diwa sa akon lyang’ kasili

Kag akon sinunod ang iya pagsulondan

Kag kinuha’ng mahigkong’ tabon nga yari

sa akon.

Amo kag makilala ko sia kag ginliwat ko’ng

Ngalan ko’g pamatasan; kag madamo nga

manggad,

Madamo nga manara, mauyang’ kapatagan,

Mga palanublion kag dagayang’ talamnan

Kinuha sang Dios sa akon. Madugay nga

naglagaw

Ako sa Iwas sang Roma. Ang mahal kong’

anak,

Nga may anum ka tuig, didto sa mga

pangpang,

— Masubong’ handumanan! — sang suba

binilin ko;

Luyag ko tabukon ang suba nga malapad,

Kag gindaldal ako sang daludo sang tubig. . .

Wa’y ko sia matabangi. Anano pa’ng pulos

Nga ako magpanumdom anak kong’

nalulotan,

Kon nasako sang Diwa ang malipayon nga

adlaw

Nga akon sia makita sa masadyang’

puloy-an?

FLAVIO. Ining’ anak nga sa isip nimo sia napatay na,

Buhi kag sia sa Roma. Sia man gapanugiron

Sang masubong’ maragtas nga ginaasoy mo

sa amon;