Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/117

109

Makautod, pagbatas amo lang ang

ginhanduni

Dughan kong’ kristuhanon, kag akon

ginpangayo

Sa Diwa nga’ng kabuhi ko iya nga batunon,

Batunon upod sa imo padyang’ wa’y

katapusan.

EUSTAQUIO. Sanglit sia malayo wala ikaw mahadlok!

Apang kay yari ikaw, samtang ang

mabangis

Nga hangaway nagaaman sing matig-ang’

kamot

Nga igatapos sa imo> sa piyong nga

kahadlok

Ayhan ikaw malagyo sa mga taliaway.

TITO. A! di ako malagyo, patiha ako- tatay:

Akon patikuon ang tuhod ko sa duta;

Kag masiling ako: “Dios batuna’ng kalag ko,

Kay sa gugma’g pagtuo mo ako’ng

manginmatay.”

EUSTAQUIO. Ni Kristo pagtipigan kasingkasing mo, Tito,

Lwason ka kag apinan ang imo pagkabata!

TITO. Di ka bala gahambal, si Kristo gapabakod,

Sang dughan gapakunyag sa padyang’ di

malaya

Agud ini makigsumpong sa di matinuohon?

EUSTAQUIO. Huo, Tito, matuod; paabuton ta sa Diwa

Ang kapag-on, kaisog, dalayon nga kabakod!

Sia nagtug-an mabulig sa alagad nga putli

Sa pagpakamatay niyang’ mahimayaon!

Akon nga nakilala maluya kag mapigaw

Nga mga bata, babae, pamatan-on, tigulang

Nga sa gahum sang Diwa ila nga pinanglupig

Kamatayon, kabudlay, sa himpit nga

pagtuo,

Nga daw masiling’ silak sang Pebong’

dalagangan,

Nagpuno sing kahadlok sa ila mga kaaway,

Nga nakitang’ nalikop sila’y diosnon nga

silak;

Tayuyon, malipayon ini nga kadutaan