TITO.
EUSTAQUIO.
110
Ila nga binayaan kag naglupad pa-langit.
Apang, Tito, ikaw, imo ako pamatian:
Di mahimo magtuo kita sa mga diwa.
Apang makapalagyo kita’ng Diwa wa’y gaindi;
Kon luyag mo, sa iban, nga duog kita makadto
Sa wa’y pa ikaw mahamtang sa isa ka katalagman.
Apang, amay ko, ngaa nga ikaw nagakahadlok
Sang akon kaisugon? Kon ako napakunyag
Mo, O Dios, sa paghigugma sa imo, himoa nga sia
Magsalig sang higugma ko sa iya. Ay, amay ko,
Di ko na mahibal-an kon nano’ng isiling ko,
Ako gahaya, gaampo kag Sa Dios ko nahalad
Ining’ akon kabuhi...
Anak ko!
(Sa langit) Batuna’ng amon kabuhi subong maanggang” halad,
Nga kutob sang lamhad pa nahalad na sa imo,
Ako imo ginalipay, kag madali ang padya (kay Tito)
Sa Dios imo batunon; imo ako ginhatagan
Mga paglaum kag sundon nimo ako pa-langit!
Daw ano’ng kalipayan sang tanang’ mga Santos,
Kon masayran ang imo balaan nga panumpa
Nga mapatay ka anay ugaling sa kay Jove
Ka magtuo! Kubos pa’ng pagsulod nga madaugon
Sa Roma nga may bihag kag may mga padya,
Sangsa magsaka buylog sa imo sa kalangitan, :
Diin gatawag si Kristo sa aton, diin kita
Mangin-malilipayon didto sa iya sabak!
Amo’ng ginahulat ko, tatay, kag sakuon
- Ya’ng aton katapusan, kag kita mapa-Langit.
