— 47 —
— Chrząszcz, idź otwórz, — powiadam, — ktoś „dzwoni“.
On wdziewał na siebie jakiś chiton, w który stroił modela, rozburzał sobie ręką włosy i otwierał drzwi.
— Do kogo?
— Nie do pana... Ja w sprawie tych dwóch rubli za kanapę... Ja już trzeci miesiąc... Niech panowie oddadzą kanapę...
A Chrząszcz pytał najniespodziewaniej:
— Co dzisiaj jest za dzień?
— Co to znaczy „za dzień“?
— Ja się pana pytam, co dziś za dzień?
— Wszystko jedno, dzisiaj jest piątek...
— No to pan umrzesz w piątek!
— Co to jest umrzesz w piątek? Ja umrę, kiedy mnie się spodoba...
— Nieprawda, bo pan umrzesz, kiedy mnie się spodoba. Ja dziś mam taki humor, że muszę kogoś zabić. Może się pan chce ze mną bić? Ja panu potem oddam kanapę, abyś się miał na czem położyć...
Wtedy już Chrząszcz gadał do powietrza, albowiem baletnica takich nie czyni skoków, ani jeleń, jak ów człowiek poczciwy.
Chrząszcz zresztą bardzo lubił załatwiać wszelkie takie interesy i bardzo nam się dobrze działo, byliśmy bowiem w kamienicy ludzie po-
