— 46 —
pan zdrów, bo mi mówili, że pan źle wygląda. Ale jak mi pan przypomniał komorne, to możemy i o tem pogadać. Panie Chrząszcz!
— Co się pani stało?
— Panie Chrząszcz! Czy mi się śni?
— Nie, tylko pani jest bardzo do twarzy, kiedy pani jest zdumiona.
— To jest... ja nie wiem, co to jest... to jest rozbój! Gdzie jest piec?
Chrząszcz się nasrożył, zmarszczył swoje sumiaste brwi, a na twarz spłynęła mu straszliwa fala oburzenia. Spojrzał w kąt, gdzie w istocie nic stało nic takiego, coby mogło przypominać ów sprzęt. I jak człowiek, poruszony do żywego wyrządzoną mu krzywdą, zawołał:
— To tutaj niema nawet pieca? A do stu djabłów, to ładne mieszkanie!
— Panie Chrząszcz, gdzie jest piec?
— Dobrze, że mi pani zwróciła uwagę, dzisiaj się wyprowadzam, ładne mieszkanie!
Sprowadził się potem do mnie, co przyjąłem z oznakami szczerego zachwytu, bo zawsze, co dwóch, to nie jeden, a Chrząszcz do tego był bardzo mocny, kiedy zaś wpadł w szał, był nawet straszny. Złamać komuś nogę, to tak, jak złamać wykałaczkę; bardzo to tedy było ładnie, kiedy się rano odzywa charakterystyczne pukanie do drzwi, bośmy dzwonka nie mieli.
