— 190 —
— Mówi przez pana doświadczenie, to zaraz widać!
Potem zaczęli konać ze śmiechu wszyscy trzej, to znaczy śmiał się głośno głową, rękoma, brzuchem i nogami nowy gość, Szczygieł patrzył w sufit i bardzo smutno ruszał rytmicznie dolną szczęką, mecenas zaś jakąś głuchą czkawką dawał wyraz swojej obłąkanej radości. Kiedy zaś wszyscy trzej osłabli, spojrzeli na siebie dość groźnie, badając się wzajemnie, dlaczego się właściwie śmiali; ponieważ zaś żaden nie mógł dotrzeć do ścisłego motywu, zaczęli się śmiać raz jeszcze. Potem rzekł mecenas:
— Pan się nazywa Bończa?
— Może to panu nie jest przyjemne, to mnie pan nazywaj inaczej.
— Nic nie szkodzi, ale ja znałem jednego Bończę, który bardzo dawno umarł.
— Biedny człowiek!
— Raz Bończy śmierć, — rzekł głucho Szczygieł i zamyślił się.
Postanowili wreszcie wypić zdrowie tego nieszczęsnego Bończy, który umarł, idjota i kazali podać szampana.
Nie ma bardziej serdecznych przyjaźni, niźli te, które zostały zawarte przy zupełnym zaniku przytomności, człowiek bowiem władający na trzeźwo wszystkiemi władzami rozsądku, rozsą-
