करून कवींच्या जल्मसुवातींवयल्यान ताका ‘निरणम् ग्रंथ’ अशें म्हण्टात. हातूंत राम पणिक्कर, माधव पणिक्कर आनी शंकर पणिक्कर हे तीन कवी येतात. राम पणिक्कर हाणें रामायण, भारत (महाभारत) आनी भागवत हांचे मलयाळमांत अणकार केल्ले आसून, तेभातर ताणें ‘शिवरात्रिमाहात्म्य’ हो ग्रंथ बरयल्लो आसा. माधव पणिक्कर हाणें भगवद्गीतेचो अणकार केला. शंकर पणिक्कर हाणें ‘भारतमाल’ ह्या नांवान महाभारताचें दुसरें रुपांतर केल्लें. हे कवी चवदाव्या आनी पंदराव्या शतमानांतले मानतात. ह्या तिगांतय ‘राम पणिक्कर’ हो कवी म्हूण हेर दोगांयपरस श्रेश्ठ आसा.
रामकथाप्पाट्टू :
हो ग्रंथ चवदाव्या आनी पंदराव्या शतमानांतलो अशें विव्दानांचें मत आसा. हो ग्रंथ अय्यपिळ्ळा आशान ह्या लेखकान बरयल्लो आसून लोकसाहित्याचे परंपरेंतलें हें एक खास अशें महाकाव्य म्हण्टात. लेखकान तमिळ, मलयाळम् आनी संस्कृत शब्दांचें सोबीत अशें मिश्रण करून वाल्मिकीच्या आदारान आपल्या स्वताच्या रामायणाची रचणूक केल्या.
मणिप्रवाळम् :
मणिप्रवाळ ह्या साहित्यप्रकारांत मलयाळम् आनी संस्कृत शब्दांची सदळपणान भरसण करप जाताली. ह्या संप्रदायाचे कवी प्रादेशिक भाशेच्या माध्यमावरवीं संस्कृत भाशेच्या काव्य संस्कृतीचें दर्शन घडोवपाचो यत्न करताले. ही मणिप्रवाळ चळवळ त्या काळांतल्या नामनेच्या गणिकांची तोखणाय करपाकडे खास लक्ष दिताली हें तिचें खाशेलेंपण. चवदाव्या शतमानांत एका अज्ञात लेखकान बरयल्लो लीलातिलकम् हो ग्रंथ म्हळ्यार मणिप्रवाळम्चेंच एक उदाहरण.
वैशिकतन्त्रम् :
हें एका अज्ञात लेखकान तेराव्या शतमानांत बरयल्लें पुस्तक. गणिकांची कला आनी कसब हेविशींचीं सुमार 260 श्लोकांची एक पुस्तिका आसा.
सुरवेच्या मणिप्रवाळ काळांत अज्ञात लेखकांचीं उण्णियच्चीचरितम् उण्णिच्चिरु- तेवीचरितम् आनी उण्णियाटीचरितम् हीं तीन चंपूकाव्यां मेळटात. वेगवेगळ्या संस्कृत वृत्तांतल्या 292 श्लोकांचें पद्यरत्नम् हें गणिकांची तोखणाय आशिल्लें सुरवेच्या मणिप्रवाळ शैलींतल्या कवितांचें एक संकलन आसा.
कालिदासाच्या मेघदूताचेर आदारिल्लीं जायतीं काव्यां मलयाळम् कवींनी संस्कृत आनी मलयाळम् दोनूय भासांनी बरयल्लीं आसात. तातूंत लक्ष्मीदासाचें ‘शुंकसंदेश’ आनी एका अज्ञात कवीचें मलयाळमांतलें ‘उष्णुनीलिसंदेश’ हीं दोन म्हत्वाचीं काव्यां. ह्याच काळांतले 5 सर्ग आनी संस्कृत वृत्तांतले 569 श्लोक आशिल्लें ‘चंद्रोत्सवम्’ हें एक म्हत्वाचें खंडकाव्य आसा. तातूंत चंद्राखातीर मनोवपांत येवपी एका उत्सवाचें वर्णन आसा.
चंपूकवीत पूनम नंपूतिरी ह्या कवीन बरयल्लें पंदराव्या शतमानांतलें ‘भाषारामायणचंपु’ हें माव्य म्हत्वाचें आसा. सतराव्या शतमानांतलें नल आनी दमयंती हांची कथा सांगपी ‘मळमंगलम्’ ह्या लेखकाचें ‘भाषानैषधचंपू’ हें आनीक एक म्हत्वाचें चंपूकाव्य. पंदताव्या शतमानांतलें चेरुश्शेरी नंपूतिरी हाचें ‘कृष्णगाथा’ हें एक सर्वांगीण योग्य अशें महाकाव्य आसा.
मध्ययुगीन कालखंड :
ह्या काळांतले म्हत्वाचो कवी म्हळ्यार ‘तुंचत्तुरामानुजन एळुत्तच्छन’. हाका आर्विल्ल्या मलयाळमाचो जनक मानतात. ‘अध्यात्म रामायणम आनी भारतम’ ह्यो ताच्यो सर्वश्रेश्ठ अशो दोन म्हत्वाच्यो कृती. रामायणम् इरुपत्तिनालुवृत्तम, हरिनामकीर्तनम् आनी भागवताचें एक भाशांतर हें एळूतच्छन हाच्या नांवार आशिल्ले हेर ग्रंथ. ताच्या काव्यांत ‘किळिप्पाट्टु’ नांवाच्या द्रविड वृत्ताचो उपेग केल्लो दिसून येता. पूंतानम नंपुतिरी नांवाचो एक भक्तकवी जावन गेलो. ‘भाषाकर्णामृतम संतानगोपालम, आनी ज्ञानप्पान हे मलायळमांतले ताचे मुखेल ग्रंथ. रामपुरत्तवारियर हो 18व्या शतमानांतलो नामनेचो कवी. हाणें ‘कुचेलवृत्तम’ नांवाचें सुदामा चरित्राचेर एक काव्य बरयल्लें.
सतराव्या शतमानांत कथकळी नांवाचो दृश्यकलेचो एक नवो प्रकार उदयाक आयलो. रंगमाचयेर सादर करपाक बरयल्ले संगीतिकेच्या पुस्तकाक ‘आट्टक्कथ’ म्हण्टात. कोट्टारक्कर तंपुरान हो हे कलेचो आद्य प्रवर्तक आसून ताणें रामायणाचेर आदारीत आठ भागांत रामानाट्टम हें पयलें आट्टक्कथ बरयलें. कोट्टयत्तु तंपुरान हाणें बकवधम्, कल्याणसौंगधिकम, किर्मीरवधम आनी कालकेयवधम् हीं चार आख्यानां बरोवन कथकळी नाचाच्या साहित्यांत भर घाली. फुडें उण्णायी वारियर हाणें रामपंचशती, गिरिजाकल्याणम आनी नळचरितम् नांवाची कथकळी आख्यानां बरोवन आट्टक्काच्या लेखकांत मानाची सुवात मेळयली. ह्या काळांतले हेर म्हान साहित्यीक म्हळ्यार कार्तिक तिरुनाळ रामवर्मा महाराजा (1724-98), अश्र्वती तिरुनाळ इळय तंपुरान (1756-94), इरयिम्मन तंपी (1783-1863), किळिमानूर विव्दान कोयित्तंपुरान (1825-57), व्ही. कृष्णन् तंपी(1890-1938), रामपुरत्तू वारियर (1703-53) हाचे ‘कुचेलवृत्तम् वंचिप्पाट्टु’ हे काव्यग्रंथ उल्लेख करपासारके आसात.
ह्याच काळांत नामनेचो कवी कुंचन नंप्यार (सुमार 1705- सुमार 1765) हाणें ‘ओट्टन तुळ्ळल’ नांवाच्या कथकळी नाचाचे तुळ्ळल शाखेचो सोद लायलो. स्यमंतकम्, घोषयात्रा, किरातम, कल्याणसौंगधिकम्, ध्रुवचरितम् हनुमद्दूभवम, कीचकवधम्, दक्षयागम् ह्यो ताच्यो कांय तुळ्ळलकृती.
नंप्यार हाच्या मरणाउपरांत सुमार एक शतमान मलयाळम् काव्यांत उल्लेख करपासारकी निर्मिती जाली ना. मात ह्या काळांत गाद्याची उदरगत जावंक लागली आनी हाका ख्रिस्ती धर्मप्रचारकांनी बरोच हातभार लायलो.
फुडें वेण्मणी हो शुध्द मलयाळमाचो समर्थक फुडें आयलो. ताणें
