मलयाळम् लिपी :
हे भाशेची पुर्विल्ली लिपी वाटकुळ्या वळणाची (वट्ट-एळुत्तु) आसा. कांय विव्दानांच्या मतान मलयाळम् लिपीचो उगम केरळांतले व्होंवरींत मेळिल्ल्या ब्राह्मी लिपीपसून जाला आनी ती लिपी अशोका आदल्या काळांतली आशिल्ली. कांय जाणांच्या मताप्रमाण तिची उत्पत्ती अशोक ब्राह्मीपसून जाली. संस्कृत भाशा जेवरी वेगवेगळ्या लिपयांत बरयताले तेचपरी मलयाळम् भाशा ग्रंथ वट्टेळुत्तू. कोळेळुत्तू, आर्यएळूत्तू ह्या लिपयांतल्यान बरयताले. ग्रंथ लिपीचो उपेग संस्कृत भाशा बरोवपाखातीर करताले. फुडें संस्कृत शब्दांचो मलयाळम् भाशेंत भरपूर उपेग जावंक लागतकच मलयाळम् लिपींतय ग्रंथ लिपीचीं अक्षरां उत्क्रांत जालीं. तमिळ ग्रंथ आनी मलयाळम् लिपींतले ताम्रपट, शिलालेख आनी हातबरपां पळयल्यार तमिळ ग्रंथ आनी मलयाळम् हातूंतलें सारकेंपण आनी नातें रोखडेंच लक्षांत येता. तमिळ लिपीचेच दोन प्रकार आसात. 1) चेर पांडय हे लिपींतल्यान वट्टेळुत्तू आनी (श) पल्लव चोल लिपींतल्यान कोळेळुत्तू अशो दोन लिपी तयार जाल्यो.
मलयाळम् भाशेंतलो सगळ्यांत पोरनो लेख 8व्या शतमानांतलो आसलो तरी ही भास ताचेय परस पुर्विल्ली मानतात. वट्टेळुत्तू लिपीचो उल्लेख पुर्विल्ल्या शिलालेखांत मेळटा. तेचवांगडा दक्षिण मलयाळम् नामम्, मूलम्, चेरपांडय एळुत्तू अशींय तिचीं नांवां आसात. हे लिपींत जोडाक्षरां मेळनात तरी अक्षरां ‘अर्दीं’ करपाचें चिन्न तिच्यांत आशिल्लें. 10व्या शतमानांतल्या राजराज आनी राजेंद्र आदी चोल सम्राटांनी तमिळनाडू जिकलें आनी थंय प्राकृत आनी तमिळ भाशांखातीर कोळेळुत्तू शैलींतली लिपी ताडपत्राचेर कोरपाक सुरवात केली. खूब पुर्विल्ल्या काळापसून मलयाळम् भाशेंत संस्कृत तद्भव आनी तत्सम शब्द प्रचलित आशिल्ले. ‘स्वस्तिश्री’ हीं सुरवातीचीं अक्षरां तमिळ लेखांत ग्रंथ शैलींत बरयताले. अठराव्या शतमानांत केरळांत वट्टेळुत्तूचो उपेग कमी जावन ‘आर्यएळुत्तू’ वा ‘तुळू-मलयाळम्’ शैलीचो वापर वाडलो. कारण ह्याच काळांत केरळांत ब्राह्मण वर्गाचो प्रभाव खुबूच वाडिल्लो आनी संस्कृताचो वापरय खूब प्रमाणांत जातालो.
फुडें 1970 त उकारादी सकयलीं चिन्नां मुखार आनी जोडाक्षरां फोडून हलन्तयुक्त बरोवपाची लिपी सुदारणा चालींत आयली. ताकालागून मलयाळम् लिपी इंग्लीश टंकलेखनयंत्र आनी एकटंकक (मोनोथयम) ह्या जुळणी यंत्रावरवीं येवन तातूंत मुद्रणसुलभता आयली. मलयाळम् लिपींत देवनागरी परस चड खाशेल्या अशा ध्वनीची सोय आसा. ती र्हस्व ‘ए’, ‘ओ’, ‘ळ’, (ष), ‘र्र’, ‘ट्ट’, ह्या अडेच्या वर्णांकलागून, पूण जोडाक्षरां फोडप तशेंच मात्रांची एके ओळींत येवजण करप हाकालागून हे सुदारीत लिपीन छापपाक 12% जागो चड लागता.
मलयाळम् लिपी :
मलयाळम् साहित्य :
मलयाळम् साहित्याचो इतिहास तीन काळखंडांनी विभागला. 1) पुर्विल्लोः सुरवेकसावन 15व्या शतमानामेरेन, 2) मध्ययुगीन – 15व्या शतमानासावन 19व्या शतमानामेरेन, 3) आर्विल्लो 1901 सावन आयज मेरेन. पुर्विल्लो कालखंडः ह्या काळांत गद्यलिखाणापरस पद्यलिखाणाचेर चड भर दिल्ल्याचें दिसून येता. पद्यलिखाणाचो हो प्रवाह तीन वाटांनी फुडें येता. 1) लोकगीतां 2) पाट्टू 3) मणिप्रवाळम्. लोकगीताः लोकगीतांच्या काळाचो निश्र्वित असो उल्लेख मेळना. ह्या गीतांत कर्मकांडाचें अनुश्ठान, वेवसाय आनी अशा गजालींकडे संबंदीत अशे विशय दिश्टी पडटात. उपरांतच्या काळांतलीं लोकगीतां आनी पोवाडे हातूंत इतिहासीक घडणुकांचें कथन, नामनेच्या नायक- नायकांची तोखणाय दिसून येता. ह्या गीतांतल्या छंदांची विविधताय आनी संगिताचो गुणधर्म तोखणाय करपासारको आसा. उत्तर मलबार हांगाच्या मुसलमानांत प्रचलित आशिल्लें ‘माप्पिळप्पाट्टू’ नांवाच्या लोकगीताचें संगीत काळजाचो थाव घेता.
पाट्टू :
बाराव्या शतमानांत चीरामन् हाणें बरयल्लो ‘रामचरित’ हो ह्या काळखंडांतलो पयलो ग्रंथ. हातूंत तमिळ भाशेंतल्या वर्णाक्षरांचोच उपेग केल्लो दिसून येता. हो ग्रंथ चडसो रामायणाच्या युध्दकांडाचेर आदारिल्लो आसा. हातूंत 164 विभाग आनी 1814 श्लोक आसात.
ह्या काळांत जरी गद्याकडे व्हडलेशें लक्ष दिवप जालेंना, तरी त्या काळांतले कांय कोरीव लेख मेळ्ळ्यात. ‘भाषाकौटलीयम्’ हो ह्या काळांतलो म्हत्वाचो गद्यग्रंथ. हें कौटिल्याच्या अर्थशास्त्राचें मलयाळम् रुपांतर आसून तातूंत स्पश्टीकरणात्मक टीपांचो आस्पाव करपांत आयला.
निरणम् ग्रंथ :
एकाच घराण्यांतल्या तीन कवींच्या ग्रंथांक एकठांय
