B’ṡin ceist cruaiḋ le reiṫeaċ. Ċuimníomar ar Ċáit seo ’gainn-ne agus ċuamar ċun an scéal a ċur féna bráid: aċ, a ḋuine, do spriúċ sí.
“Is mór an náire ḋíḃ é!” ar sise, “an dreoilín boċt a ṁarú agus ḃeiṫ ag siúl ar ṫiṫe na dúṫaí ag lorg airgid dá ḃarr san.”
“Naċ é scéiṫ ar ár Slánaṫóir,” arsa mise: “agus naċ maiṫ atá sé tuillte aige é ṁarú.”
“Má sea ní hé an dreoilín a ḃeiḋ agaiḃ-se a scéiṫ Air,” arsa Cáit.
“Murarḃ é, ṁuise!” arsa mise, “b’é a ḋaid críona ḋein é, agus éinne ’ṁáin iad.”
Aċ níorḃ aon ṁaiṫeas ḃeiṫ ag gaḃáil do ĊáIt. Dúirt sí linn imeaċt lenár sean- Ḋreoilín gan ṁaiṫ, ná déanfaḊ gearrċailí in ao’ ċor na rudaí gránna a ḋéanann buaċaillí. Ní raġaḋ sí in aon Dreoilín.
Ní ḃíonn aon ṁaiṫ sna sean-Ċailíní sin.
Ḃíos féin is Micilín i gcruaċás. Ní ḂEaḋ aon ṁaiṫ in ár nDreoiLín ĊeAL óinsí. ṪriaiL- eamar cailíní an ḂAILE ar fad aĊ ní ṫiocfaḋ éinne ’cu linn.
“Caiṫfimid éirí ar fad as,” arsa Micilín.
“Ní éireoimid,” arsa mise; “ cuirfimid éadaĊ óinsí ar ḃuaċaill éigin.”
Leis sin ġLaomar Ċugainn ar na leaideanna eile agus d’inseamar dóiḃ an rud a ḃí beaRtaiṫe againn i gcoṁair an lae amáraiġ. Ḃí sceitimíní áṫais orṫu go léir.
“Caiṫfiḋ Cuid agaiḃ éadaċ ban a ḃeiṫ oraiḃ,” arsa mise.
