“N’ḟeadar,” arsa mise.
“Lean id ċeann cipín!” arsan Máistir. “ná tuigeann tú dá n-imíoḋ capall 10 míle in uair a ċloig go raġaḋ sé 240 míle i ġceiṫre huaire fiċead.”
“Ní raġaḋ,” arsa mise; “ċaiṫfeaḋ sé stad, nó ṫitfeaḋ sé leis an ocras, nó d’imeoḋ crú uaiḋ, nó raġaḋ cloċ ina ċrúib nó . . .”
“Éist do ḃéal,” arsan Máistir, agus olc air ċugam. “Sín amaċ do láṁ.”
Ṫarraing sé ḋá stiall de ṡlait ar mo laipín, a ṁic ó, a ċuaiġ trím ċroí, agus ċuir sé síos go bun na scoile mé nuair ḃíos ag gol.
Ḃíos i ḃfad ṫíos im ṡuí agus mé cráite go leor agus mo ċroí lán d’olc. Ḃíos ag cuiṁneaṁ ar an saġas báis ba ṁaiṫ liom a ṫaḃairt don Ṁáistir.
Ba ṁór an sásaṁ liom riṫ ċuige agus é ḃualaḋ deas agus clé, agus é ṫaċtaḋ agus a ċorp a ċaiṫeaṁ i bpoll portaiġ agus cloċ ṁór ceangailte dá ṁuineál.
Nuair ċuiṁníos ar an gcapall úd a ḃí sa leaḃar aige a raġaḋ an 240 míle in aon ló, ċeapas go gceanglóinn an Máistir dó agus go scaoilfinn leis, gan srian gan aḋastar, agus é ag imeaċt 240 míle gaċ aon ċúig neomataí, riaṁ is ċoíċe go dtiocfaḋ sé go bruaċ na faille agus go dtitfidís araon síos, síos, síos go ndéanfaí iad a smiotaḋ ina smidríní ṫíos ar na cloċa i slí ná beaḋ ’ḟios ag éinne cé acu smut de ċapall nó smut de Ṁáistir aon smut acu seaċas a ċéile.
