Do ḃí, an dtuigeann tú, fonn agus faitíos orm féin agus níor ḟéadas m’aigne a ṡocrú tapaiḋ mo ḋóṫain.
Níor ḋein san dom ṁáṫair é. Ṫug sí sciúird fúm. Ḃí fiar-ṡúil agam-sa ar an ndoras ar feaḋ na haimsire—ḃí droċ-iontaoiḃ agam aisti, a ḋuine—agus ċonac ċugam í.
As go ḃráṫ liom, a ṁic ó, agus mé ag caiṫeaṁ grin óm ṡálaiḃ! Lean sí tamall mé aċ ḃíos-sa ag breiṫ liom uaiṫi! B’éigean di éirí as an ḃfiaċ.
Tríd an ḃfuinneoig a ċuas isteaċ aḃaile ina ḋiaiḋ sin agus ḃíos sa leaba nuair a ṫáinig Mam am ċuardaċ arís. Do ḃíos im ċodlaḋ mar ḋea nuair d’ḟéaċ sí isteaċ mar a raḃas. Níor ḋein san do Ṁam é.
“An ndúrais do ṗaidreaċa?” ar sise.
Naċ maiṫ ḃí a ḟios aici gur ḋearmadas an oíċe sin iad leis an meascán mearaí ḃí orm.
B’éigean dom preabaḋ amaċ arís agus dul ar mo ḋá ġlúin agus iad a rá.
Ní ṫáinig Mam agus mé féin ċun muintearṫais lena ċéile go ceann seaċtaine tar éis an císte d’iṫe. Níor ġá leaṫ an ṁurdail. Nár ċeart císte milis a ṫaḃairt do ḃuaċaill boċt a ḃíonn sa ḃaile i gcónaí ċoṁ maiṫ is taḃarfaí d’inín Ṁáire Aindí é toisc í ṫeaċt aḃaile ó Ḃaile Áṫa Cliaṫ?
