359
saiyang tigang, “kun nagtubod ka sakuya may sangga- t6s na pisos kuté kita ngunyan: huli saimo dai kita minsén sarong kosing.”
Dai nagsimbag si Tarsilo, kundi nangalagkalag sa saiyang palibot nin mga matang nagboborolakog na ba- ga may hinahdnap.
“Hoto nakikipagélay ki Pedro,” an sabi pa ni Bruno; “pigtaohan nin kuwarta, !guranong kuwarta!”
Si Lucas man nanggad na nagbibilang nin kuwartang pirak (65-a) sa kamot kan agom ni Sisa. Naghoron- horén pa sa hilom asin nagbulag na garong mga nase- senangan (66-a).
“Hinoron gayod si Pedro: !iyan, iyan an sayod na natatalaga!” an hagayhay ni Bruno.
Malipungaw man giradray asin baga may iniisip si Tarsilo; pinahid su daplés sa saiyang angog kan mang- gas kan saiyang morona.
“Tigang,” an sabi ni Bruno, “aakoon ko na kun dai ka magdesidir: an katogonan iyo man giraray, stkat na gumana an sarab asin dai kita dapat magsayang nin ané man na bahigay. Muya kong pomosta sa masunod na soltada; and man? Sa bagay na ini ikakapanghima- los ta su satong ama.”
“!Halat!” an sabi saiya ni Tarsilo asin pinotitukan sya sa mata — su duwa magkasi malungsi; — “maiba ako saimo, tama ka: ipanghihimalos nyato su satong ama.
Alagad ominantoré asin pinahid naman su ganot.
“Ano ta minaantoré ka?” an hapot ni Bruno na dai na nakatios.
“Aram mo kun anong soltada an masunod? magka- kanig6 na... ?”
“tKun siring, dai! dai mo nadangog? Su bakongon ni Capitan Basilio laban sa sarab ni Capitan Tiago; sunod sa katogonan nin sugal, sikat gumana an sarah.”
“tAh, an sarab! Makasar man ako... alagad mag- paseguro ngéna kita.”
Sa hiré ni Bruno nahihiling na nalalangkag na sya, alagad sominonod sa saiyang tigang asin hiniling nin marhay kaini su lalong, pinagatidatid, naghohorophé- rop, nagiisipisip, may mga ihinapot, nagduwaduwa an tawong itong makaugay; ninenerbyos si Bruno asin anggot na hominiling saiya.
“Dai mo nakikita an dakilang kiskis na iyan sa may
