321
sa iba.”
“Asin an duwang magtigang na iyan na su ama na- gadan sa banog....?
“Masarampot sa sinampotén kan ama,” an simbag ni Elias sa hababang tingog; “kun an sarong angkos bino- bugtakén nin tandé kan kapahamakan, magkakagara- dan an gabdés na kabilang kaiyan; kun an linti mina- tama sa kahoy, an kahoy na iyan nanini abong bulanos.”
Pominaaram si Elias kan makita nyang daing girong si Ibarra.
Kasu sya na sanang saré, nawara su matoninong na pamandok na saiyang iniingatan sa atibang kan piloto, asin nahadyag su sakit sa saiyang lawog.
“!Ako, pinasakitan ko sya!” an sabi sa hababang tingog.
Naghumari nin pagbolds asin lomintisad sa hagyanan.
Sarong sadit na lalaki, na nakaguibing nin itom, may pinilaan sa walang pisngi, mahdéyong nagtao saiya nin gdlang, pinaantord sya sa saiyang paglakaw.
“Anong muya mo?” an hapot saiya ni Ibarra.
“Lucas po an sakong pagngaran, tugang ako kan na- gadan kasuhapon.”
“tAh! Nakikidémay ako saimo.. asin ngunyan?”
“Boot ko pong maaraman kun gurano an ibabaéyad mo sa familia kan sakong tigang.”
“Tbayad?” an ulit kan hagbayon na dai nakapdgol kan saiyang kabaldian; “pagolayan ta ini. Magbalik ka diyan na hapon ta ngunyan naghihidalé ako.”
“!Sabiha sana kun pira an muya mong ibaéyad!” an pangotiil ni Lucas.
“!Sinabi ko saimo na maghoron kita sa ibang aldaw, ngunyan may6é akong panahén!” an sabi ni Ibarra na dai na nakatios.
“May6 pé ika nin panahén?” an mapait na hapot ni Lucas, na tinapaan sya; “dai kang panahén sa mga gadan?”
“Pomadigdi ka ngunyan na hapon, marhay na tawo!” inolit ni Ibarra na pinogol su saiyang sadiri; “ngunyan masongké ako sa sarong naghehélang.”
“!Ah! asin huli sa sarong naghehélang linilingawan mo an mga gadén? Naghohona ka huli ta kami mga daing stkat...?”
Hiniling sya ni Ibarra asin pinotol su saiyang pag- taram.
