Pagkaaga kan sominonod na aldaw, si Juan. Crisostomo Ibarra, pakahilinga su saiyang mga daga, napasiring sa harong ni gurang Tasio.
Naghahadé duman sa tanaman an lubos na kamoninongan, tara, pahanga nang magriribok su mga balinsiyawon na nagraralayawlayaw sa palibot kan paraspasan. Nagtutubo su lomot sa sarong daan na kuta na pinagkakamangan nin sarong klaseng hiedra na nagkakanap na nakakasamno kan mga bintana. Masasabi na an sadit na itong harong érok nin kamoninongan.
Maingat na iginakod ni Ibarra su saiyang kabayo sa sarong moog, asin sa lakaw na haros kintid, uminagi sa tahaw kan tanaman, malinig asin ataman na gayo; suminakat sa hagyanan asin, mantang bukas su tata, nagkanayon na lumaog.
An énot na lominataw sa saiyang mga mata iyo su gurang, doko su payo sa sarong libro na garong saiyang sinusuratan. Sa lanob may mga tiniripon na mga lumalayog asin mga dahon, kasaralak nin mga mapa asin mga daan nang mga estante, pano nin mga libro asin mga kasuratan.
Lobong na marhay su gurang sa saiyang gibo mala ngani ta dai namangnohan su hagbayon, kundi kan minahalé kuta ini ta habo syang makaribaraw (334).
“Ano yaon ka diyan?” naghapot na hinihiling si Ibarra na may kaibang pagtaka.
“Ipagpatawad mo,” an simbag kainiho (835), “nakikita ko na sibot kang marhay...”
“Sa pagkatotoo, nagsusurat man nanggad ako nin kadikit, alagad bako man na hidalé, asin muya akong magpahingalo. Magkaigwa ka daw nin pakinabang sakuya sa sarong bagay?”
“Sa dakol!” an simbag ni-Ibarra na kanayon rani;“‘alagad...”
Asin pinagoyodan nin paghiling su libro sa ibabaw kan latok. :
“Ano?” an may panggilantas na saiyang tataramon; “ipanonongod mo an saimong sadiri sa pagsayod nin mga geroglifico.”
“Dai!” an simbag kan gurang, na kanayon sya taohi
