- 261
giguba sa ilang dotta aron ilang himoog salipdanan, apan amo silang ilogon nga mag-awit sa kagawasan, ubos sa silaw sa imong mga mata, ug sa mga pakpak sa imong mga hinigugma ko kaayong kamut... Sa usa ka bahin, ayaw kabalaka: ang bugno dili agasag dugo. Igo lamang nga dasigon kami ninyo sa pagtoon ug pukawon ninyo ang mga pagbati namo nga balaanon, sinaaran nga gantihan ninyo sa inyong walay katapusang pagpangga....
Si Paulita nagpadayon gihapon sa iyang pahiyom nga maduhaduhaon, nga daw tigmo. Nagpalandong siya ug nagtanaw sa suba, nga nagpikpik sa iyang aping sa iyang paypay.
— Unya, kon wala kamoy makab-ut?, nangotana siya nga daw naglirawliraw ang hunahuna.
Ang pangotana nakapasubo kang Isagani. Gitutok niya ang mga mata sa iyang hinigugma, gihinay pagkuha ang kamut ug gitubag:
— Pamati, kon wala kamiy makab-ut...
Ug mihunong nga nagpanuko.
Pamati, Paulita, mipadayon siya. Nahibalo ka kon giunda ko ikaw paghigugma, giunsa ko ikaw pagpangga; nahibalo nga ako malain kon tutokan sa imong mga mata, kon akong hisakpan sa imong tinan-awan ang usa ka kidlap sa pagbati.... apan, kon wala kamiy makab-ut, magdamgo lamang ako sa usa nimo ka tinan-awan ug magpakamatay nga malipayon, kon makita ko sa imong mga mata nga ikaw mapagarbohon sa akong gibuhat ug unya makaingon ka, sa atubangan sa akong minatay: Ang akong gugma namatay nga nakigbugno sa kagawasan sa akong yutang natawhan....
— Tana, inday, pauli na kita, kay hitun-ogan unya ikaw, niadtong higayona nadungog ang tingog ni Donya Victorina.
Kadtong tingoga nakapabalik kanila sa kalibutan. Miabut na ang takna sa pagpauli, ug, aron sa pagpa kitag maayong pamatasan, gidapit nila si Isagani ng mosakay sa kotsi, pagdapit kini nga gidawat dayon niini. Sanglit ang kotsi kaugali ngon ni Paulita, dayag na lamang nga ang lingkoranan nga labing maayo gilingkoran ni Donya Victorina ug sa higala ni Paulita. Ang duroha ka naghigugmaay nanglingkod sa bang kito.
