Si Placido Penitente migula sa saring nga ang kasingkasing puno sa apdo ug ang mga mata gidag-uman sa mga luha. Siya nagabantay kaayo sa iyang ngalan, kon dili lamang siya suk-on, apan kon maglagut na gani mahimo na siya nga usa ka baba, usa ka mapintas nga mananap nga kakawiran lamang kon mamatay na kun makapatay ba hinoon. Ang mga pakaulaw ug mga paghagit adlaw nga tanan nga nakapakurog sa iyang kasing kasing ug iya lamang giantus ug gikatulgan sama sa bitin nga nahinanok, mibangon karon ug nagpangusmo sa kalagut. Ang mga suliyaw milanog pa sa iyang mga dalunggan uban sa mga pulong mabiaybiayon sa magtutoon, sa mga suiting tinindahan ginamit, ug mao rag pagahidunggan niya ang hinadyong sa latus ug ang mga tinalidhay. Libo ka libong hunahuna sa pagpanimalus misantop sa iyang panumduman, nga naghuot ug nagsangkosangko, apan mawala lamang usab dayon sama sa mga larawan sa usa ka damgo. Ang iyang pagmahal sa iyang kaugalingon naga-gda kaniya sa pagpanimalus.
— Placido Penitente — nagkanayon ang tingog — ipakita nianang mga kabataan ang imong pagka laki, nga ikaw anak sa usa ka lalawigan diin nga maisug ug dili maliputon, diin ang pagbiaybiay pagahugasan sa dugo. Ikaw batanginyo, Placido Penitente! Panimalus, Placido Penitente! . . .
Ug ang batan-on nagpangusmo sa tanang mga tawo sa dalan sa taytayan Espana, sama sa nangitag away. Niining ulahing dapit iyang makita ang usa ka kotse diin maoy nagsakay si Pari Sybila, kinuyogan ni Don Custodio, ug mao rag gilamian sa paggunit sa pari ug paghulog sa tubig niini.
Nipadayon siya sa Eskolta, ug didto gilamian usab siya sa pagsumbag sa duha ka paring agustino nga nanlinkod sa pultahan sa tindahan ni Kiroga ug naghudyaka ug nakigtiaway
sa laing duha ka prayle nga didto sa sulod sa tindahan na—
