CAIBIDIL A IX
SCEUL AN ĠÁRLAIĠ ṠLIOGÁNAIĠ
“Ní ḟeadar tú cadé an t-áṫas a ċuireann sé orm tú d’ḟeicsin arís, a ḋuine mo ċroiḋe!” arsaiġ an Ḃaintiġearna, ag cur a láiṁe isteaċ in oscail Eiḃlís agus dá hárdaċ léi ag siuḃal ṫimċeall na páirce.
Ḃí áṫas ar Eiḃlís í ḃeiṫ ċoṁ séiṁ, ċoṁ cuidearṫa sin seoċus an lá casaḋ uirre ’sa ċistin í, agus ḃí sí ag cuiṁneaṁ in a haigne féin gur dóċa gurḃ’ é an piobar ba ċionntaċ le mí-iomċur alltaċ an lae sin.
“Nuair ḃead-sa im’ ċéile ag tiġearna,” arsaiġ Eiḃlís léi féin (agus ní haon ṁuinġín ró láidir ḃí aici go mbeaḋ), “ní ḃeiḋ aon ġráine piobar agam im’ ċistin. Deunfaiḋ an anairṫe an gnó go maiṫ gan é. — Béidir gurb’ é an piobar is cionntaċ i gcoṁnuiḋe le teasuiḋeaċt agus mí-iomċur na ndaoine,” agus lean sí uirre mar sin ag deunaṁ a maranna ar an sceul agus í go mór innte féin go raiḃ rud éigin nua deunta amaċ aici, “agus ḃinéigire a ḋéineann mí-ṡásta leis an saoġal iad, purgóidí a ḋéineann searḃasaċ iad; agus an siúicre, dar ndóiġ, a ḋéineann na leanḃaí deaġ-iomċuraċ, deaġ- ḃeusaċ; — boċt an cás ná tuigeann na daoine níos fearr an méid sin, ní ḃeidís ċoṁ táir sin fé na milseáin a ṫaḃairt uaṫa dá dtuigfidís.”
’Sa maċtnaṁ dí níor ċuiṁniġ sí go raiḃ
