Page:E' Schrek ob de' Lezeburger Parnassus.djvu/20

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.
(20)


Si wenkt, den Himmel gleich yoll Lampe’ get,
Aus hirem Kap eng Idé tret,
Dé rifit dem Mond : je, joh deng Stemm
Weit a’ breet heremm,
De Mohnd giev fond ; si ruff : me héer,
Ob d’Haed dei’ Feier kéer,
Meng Meeschtesch loest der sohn,
Deng Flaam a’ Bescher och ze drohn;
Hoiel drob kee’ Schlof,
An d’Mier klamm ov,
Ob Ruine’ fleh nach héch,
Gev oiecht ob mei’ Gespréch:
Waat déf do niede’ kreicht,
An héch hei oievé’ streicht,
Kuurz waat sech zogedrohn
Soll moier deng Nohriicht sohn.
Si rifit doierob sech aus dem Othom:
Me héer Schlof,
Lés d’Waachen ov,
Dervir dach héer deze' Rothen:
Aus dem Lieve’ kéer,
Waat Wonnesch och do wéer,
Joh Idé, Neid än Häas,
Geschwenn eweg mer dat Gefier,
Drob an de’ Neischt mer d’Lieve’ spier,