Page:E' Schrek ob de' Lezeburger Parnassus.djvu/17

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.
( 17 )



D’NOIECHT.

Ja Aede Orend dan , o Jes ’t as Zeit
Eng Schneifche’ naGh, an hëer,
Sos koemt mer d’ Noiecht nach ob den Hala
geheit
Heremm vun hirer Kéer
Si streid allzeit, dé Streidesch dé et as,
Ob mech, oh fé ! den Eifer lësst se las,
Ob dech , ob aner nach:
Am Streit as hire’ Fach.
Si haat mech Dubbels-noh erdapt,
Zum Gleck sen ech bei Zeit entrant,
Wé dech se d’leescht sö staar’k gerapt,
Dat ech se Greng a’ Giel vernant.
Jes ! ech muss laafe’, sos kriss de Gejeiz,
Ä’ riich du schën deng Kommissiönen aus,
Sos kriss de gewess nees eng Schneiz,
Du kenns jo dee’ verfluchte’ Schaus.
Sö soht der Daag dem Ovend gescht,
Um leschte’ Kep vum Horizont,
A flupteg ! wor he’ fortgewescht,
Nach éh’r een Ame’ sohe’ kont.