fhéin isteach. M’oncal agus a inghean ar leathtaoibh an féachaint ar an ngleó, agus uathbhás orra. An Bheag Reamhar eadrainn beirt, agus í ag sgreadghail.
“Sgeana agus piostail agus fuil!” adeireadh sí, “sgeana agus piostail agus fonn orra a bheith ag marbhadh a chéile! Ó, nach mé tá cráidhte aca beirt?” adeireadh sí.
Acht tháinic an Bhean Ruadh ar nós fuarlaigh ó shléibhtibh reóidhte sneachta ag sguabadh a raibh ann roimpi.
“Marach go bhfuil leisg orm,” ar sise, “do bhéarfainn ar chúl cinn ar an mbeirt agaibh agus do chaithfinn thríd an bhfuinneóig sibh. Nach sibh na fir troda? Nach sibh na seadairí tréana?”
Rinneadh réidhteach. Féachaint dá dtugas ar Mháire, agus bhí sí ar creathadh. B’fheárr léithi a bheith i n‑aon áit eile fá’n mbith ná ’san mball a raibh sí.
Bhuaileas anonn chuici.
“Ar shíl tú an seanfhear bocht a mharbhadh?” ar sise.
“Marbhóchad fós é.…”
“Ná habair rud mar sin, a Mhichíl.”
“Ní abróchainn é, agus ní dhéanfainn é marach go bhfuil sé tuillte aige. An diabhal!” arsa mise ag dearcadh anonn air. Dhearc seisean orm, agus ní féachaint chneasta thug sé orm.
“A Mhichíl,” ars’ an bhean a bhí le mo thaobh agus a lámh ar mo ghualainn aici, “a Mhichíl!” ar sise.
“’Seadh.”
“Nach mór an t‑atharrughadh atá tagtha ort, a Mhichíl?” ar sise ag féachaint orm go cásmhar.
“Cé’n t‑atharrughadh é?” arsa mise go sgigeamhail, “acht go bhfuilim níos sine, go bhfuilim ar leath-chois agus ar leath-láimh agus nach bhfuilim chomh dathamhail is bhíos nuair a chuir tusa spéis ionnam, nuair d’fhágas mo bhaile dúthchais le beagán a shaothrughadh.…”
