Page:Cnó coilleadh craobhaighe - Sheehan.djvu/62

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been proofread.

56

ṡaoṫair (Seán ḃí mar ainm ar an amadán). Aduḃairt Seán leis ná díolfaḋ sin é, aċt go gcaitfeaḋ sé an méid airigid do-ġeoḃaḋ sé leis ar a ḋrom i mála do ṫaḃairt dó nuair ċasfaḋ sé.

D’imṫiġ sé a ḃaile agus nuair do-ċonnaic a ṁáṫair é do ḃí áṫas an doṁain uirre. D’ḟiafruig sí ḋé an raiḃ aon rud aige tar éis a ṡeaċt mbliaḋna. Aduḃairt sé ná raiḃ aige aċt pinginn, “aċt is gairid ḃeiḋ mar sin” ar seisean.

Ar maidin dar [lá ar] n-a ḃáraċ do ḃog sé ċum bóṫair arís agus iar n-imṫeaċt dó do-ċonnaic sé fear istiġ i gcoill ag stracaḋ crainn. “Cad atá tú a [do] ḋéanaṁ mar sin,” arsa Seán leis. “Atáim,” ar seisean, “ag bailiuġaḋ rud lasfaiḋ an teine do mo ṁáṫair.” “Siuḃal liom-sa,” arsa Seán, “agus beir go maiṫ.” “Raġad,” ar seisean.

D’imṫiġeadar leo agus ní raḃadar i ḃfad ag imṫeaċt nuair do-ċonnacadar fear in a ṡeasaṁ ar ċrosaire. “An corṫa atá tú?” arsa Seán leis. “Ní h-eaḋ,” ar seisean, “aċt an ḃfeiceann tú an hata sin? Nuair atá seisean ar ṁullaċ mo ċinn, ní ḃfuiġḃeaḋ aoinne teaċt i mo ġoire le teas agus, nuair atá sé ar mo leaṫ-ċeann, ní ḃfuiġḃeaḋ aoinne teaċt i mo ġoire le fuaċt.” “Dá dtiocfá linn-ne, do ḋéanfaimís go maiṫ,” arsa Seán. “Atá go maiṫ,” ar seisean.

D’imṫiġeadar leo agus ní raḃadar i ḃfad ó ḃaile nuair do ṫeagṁaiġ siad le fear eile agus beirṫe aige ar a ċois ḋeis le n-a láiṁ ḋeis. “An crampa atá i do ċois,” arsa Seán leis. “Ní heaḋ,” ar seisean leis, “aċt dá gcuirfinn mo ḋá ċois ar an talaṁ, ní ḃéarfaḋ gaoṫ an Ṁárta orm.” “Tusa atá uainne-ne,” arsa Seán, “dá dtiocfá linn.” “Raġad,” ar seisean.

D’imṫig an triúr leo agus cad do-ċíḋfeaḋ siad aċt fear a raiḃ méar in a ḃéal aige agus do ḃí