LÓN NODLAG
Tomás Maol caillte, dul ’on Daingean d’iarraidh lóin i gcomhais na Nodlag, mná an éisc, caoire Thomáis, seachrán ar chriú an bháid oidhche shéideáin, “mairg a báidhtar,” “ribe de chlúmh na cún a rug ort.”
Ar theacht go dtí an tigh dom do bhí Tomás Maol i ndeire na feide i ngádh an tsagairt. Ar deire na h-oidhche do buaileadh an doras agus do ghlaoidh mo mháthair orm agus dubhairt go raibh Páidín ag glaodhach orm chun dul ag triall ar an sagart chun ’athar, ná raibh ann ach an puth.
Ní raibh gnó agam ceiliúradh anois ó’n uair go rabhas ’á thabhairt chun a mháthar. Rud eile thuigeas go bhfuil daoine ann agus ná glanann aon ghaoth thársta ná cuireann sí duadh éigin ortha. Do bhí daoine ba ghiorra do Thomás ná mise gur fágadh gan múscailt as a suan iad.
Do chaitheas beagán agus b’eo amach an doras me. Ní raibh Páidín ró fhada ag breith an tsagairt go Dúnchaoin agus do bhí gach turus tabhartha go luath. Do bhí Tomás tar éis bháis lár-na-mháireach. Do bhí turus eile chun an tórraimh agus turus eile ’á chur. Sin é mar chaitheas-sa mo mhí ó’n chéad lá thugamair na muca ó’n inis go dtí gur chuireamair Tomás Maol i dteampall Fionntrágha.
Do bhí Páidín ag faire ar aistriú go dtí tigh beag eile do bhí anáirde agus do dhein, leis. Fothrach do bhí i mbéal an dorais againn-ne annsan. Do bhí Páidín pósta um an dtacaidh sin.
