headed; zi King, mein Lord must cut it owf mit a clopper.
A’ Bhan-Righ.—Nuair a bhios uaislean a’bruidheann ’s e t’àite-sa, tigh nam muc, no fo’n a’ bhòrd.
[Thog a Bhan-righ gloin’ fhìona is shad i an aodann na Fraulain e. Dh’éirich an comunn, is rinn gach aon air a dhachadh. Sheas a’ Moraire Godo gu taobh; is thug e griobag as an Fhraulain Sgliùrach ’s an dol-seachad. Rinn ise maille gus an deachaidh càch air shiubhal.]
∗
∗ ∗ |
Dh’aidich Iain Pìobair’ aig an uidhe so—’s cha b’è an t-annas—gu’n robh e air tiacadh leis a’ phathadh. Cha robh mise ’na chaochladh; ged is neònach an gearan e, ’san tobar ri’m laimh. Bha, agus mo leisgial. Oir bha briathrachas Iain ann an cruth cho drùighteach lium, ’s a chur a-mach cho beurra, siùbhlach, ’s nach d’ fhuair mi abadh no aobhar ach rian a threòir a leanalt.
“Cha mhisde ribheid a’ fliuchadh, a bhobaig!” thuirt e ’s e cromadh a chinn ri casadh an fhuarain.
An déigh da fheumalachd òl, chuir e boiseag no dhà air clàr aodainn. Lasaich e sin an crios-leathrach mu mheadhoin—b’ ann ainneamh a chleachd e galais; shocraich e ’n fhiarag mu cheann; is air eagal gu’m buaileadh a’ ghrian air, sgrog e bonaid de shnàth glas, a bha coimhead cho leathann ri guite, na bu tinne air a chlaigionn.
