’Se sin, co-dhiùbh, bu bheachd-an-uachdar do’n Lighiche Mac Uaraig ri linn na chuir Oighre a’ Chruinn de dh’urram air. Ach tha e na chomharradh air treibhdhireachd a chridhe, nach do ghabh e éud, no amharus a-thaobh an dearbh-aobhair a thug am Prionnsa ’na rathad. Cha’n ann mar sin do Mhairearaid e. Bha fàth an turuis aice-se cheana air bhrath. Oir gheibhte air fàireadh, na dheanadh fiosachd gu’n robh diomhaireachd is còmhail eadar Mac an Rìgh agus nighean an lighiche Ghaidhealaich.
Nuair a dh’éireas aon rud, tachraidh dà rud. Goirid an déigh do ghille-turuis a’ Phrionnsa fàgail, thaghail carbad na Ban-righ, le cuireadh gun dàil do’n lighiche. Dh’earbadh ris tilleadh leis a’ charbad a dh’ionnsaidh Lùchairt Hamptoin air ball. Cha robh gnothuichean idir a’ ti’n air aréir. Is mur a b’e gu’n robh meas mór aige air a Bhan-righ, dhiùlt e an t-òrdan le leisgial freagarrach. Ach am feadh ’s a bha e seasamh eadar-da-bharail, có thigeadh air ach Mairearad: bha ise mach air chuairt.
“Nach iongantach an dol-a-mach a th’aig àrd is ìosal,” thòisich e car cas, “nuair nach leig iad an cead fhein le’n co-chreutair ach ’gam buaireadh air gach taobh——”
“Dé nise ’tha cur oirbh?” thill Mairearad le gàire; oir bha gràdh is earbsa eadar i fhein ’s a h-athair.
“De nach’eil a’ cur orm?” thuirt esan, ’s e sìneadh litir na Ban-righ dhith. “Cha do ghoil an coire bho’n a fhuair mi rabhadh gu’m biodh am Prionnsa ri taghal a-nochd oirnn. Tha mi ceart a coma, ged an robh sinn an Dun-éidionn fhathasd.”
