chàirdeach da chéil’ iad, thug sannt an t-saoghail a thrùmh an dolaidh.
B’ann aig an tionndadh so, a chuir Iain Pìobaire beurrachd an aoir ann am facal dìtidh air Fear-a’-Choire.
“Nach e an lon mosach a rinn greim air,” dh’earalaich Iain “nuair a reic e a ghnè ’sa chàirdeas air peighinn cho suarach?”
Thuirt mi gur a dòcha gu’n robh sùil aige ’san àm ri Nic Uaraig a bhi na bean da thigh.
“A bhobaig!” fhreagair e gu math conasach cuideachd. “Cha b’e té fhuadain le sgròban clamhain a thigeadh air Tigh Mór Laobhrais. Creid mi. Is fheàrr anail an aoidh na tairmleich an duine ghlic. Bean càirdeal ri do cho-chréutair; is canaidh siorruidheachd gur a math a rinn thu. Oir tha deadh ghniomha mar chlacha-mìle: ni iad an rathad cothromach do’n fhear a tha’n eisimeil stiùiridh. Agus siùbhlaidh an sàth aige mar mholadh bàird air mac na h-aoidheachd.”
Bha mi leis anns gach nì a dhearbh ’s a theagaisg e. Ach mur am fac thu Gaidheal air thogail, cha tuig thu rian nam facal a chuir e an co-labhairt do dh’Eilidh, ri linn dith far-chluais a dheanamh air na thachair air an fheasgar ud. Ach ‘mar a thuiteas cliabh gun iris, théid a’ bhriag do h-ionad fein.’
Thuirt Iain Piobaire mar sin rud; is b’aithne dha seadhachd an t-sean-fhacail.
