fiafruighe dhe féin an raibh sé de mhisneach aige bualadh amach agus an ghrian ar an spéir....
Chonnaic sé bileóg de’n bhiolar; thosuigh sé ghá ithe ar a shuaimhneas—acht ní raibh an bhileóg caithte aige gur chuir sé gotha reatha air féin. Mhothuigh sé go raibh námha i bhfogus dó. Acht ní raibh an námha ró-ghar dhó. Lean sé de chaitheamh na bileóige, acht go raibh sé ar a aire ar feadh an achair. Úr-bhileóga biolair! is dócha nár chaith sé a leithéid de shéire ó rinne sé comhnaidhe sa gcoiléar!
An chéad oidhche eile bhí biolar agam freisin, agus ní a cheannach rinneas. D’fhág mé cúpla bileóg leath-bhealaigh idir béal puill an choinín agus an áit a mbíodh an mála agam féin. Bhí mé féin istigh san mála chodalta (atá ar aon dath leis an bhféar ghlas); acht bhí amharc maith agam ar an gcréatúr bocht nuair d’éirigh sé amach as a pholl, agus gan fhios aige-sean go raibh mé sa gcomharsanacht ar chor ar bith. D’ith sé an biolar bhí i ngar dá uachais féin. D’ith sé an chuid bhí leath bhealaigh idir a pholl agus mé féin; agus annsin d’éirigh sé dána ar fad, agus thosuigh ag spóirt dhó féin thart faoi’n sean-choiléar. An biadh maith neamh-choitchiannta thug croidhe agus misneach dhó b’fhéidir! Oidhche eile, agus tháinic sé go béal mo mhála agus sgiob sé leis bileóg bhí caithte sa bhféar; agus gach uile oidhche ’n‑a dhiaidh sin, thagadh sé agus gan aon fhaitchíos air rómham acht an oiréad is dá mbá crann coille mé.
