raibh an puinnt féin agam– acht ní punnt fuair sé acht leadóg faoi ’n gcluais agus ní ó ridire na mbóithre é!
* * *
Thaithnigh an t‑asal beag dubh liom go maith. Dhéanfadh sé cúis. D’iomchróchadh sé cuid de’n bhóthar mé. Agus d’fhéadfainn é dhíol uair ar bith a mbéinn tuirseach de.
“Punnt,” ars mise arís.
“Dá phunnt,” ars an fear siubhail.
“O bhó! bhó!” ars an bhean, “m’asal breágh díolta ar dhá phunnt!” agus thosuigh ghá chaoimeadh go deórach.
“Ar phunnt,” arsa mise.
“Ar phunnt– agus sé pighne an duine do na páisdibh.”
Socruigheadh an margadh sin. Thugas an punnt dó. Thugas sé pighne do’n uile dhuine dá chlainn bhí thart orm. Annsin thosuigh an bhean ag ghlaodhach ar Sheáinín agus ar Éimín agus ar Thaimín, agus ní fios dom cé mhéad eile. Ní raibh bacach ar an aonach nár thug a chlann chugam agus iad uile go léir go bagarthach, sgréachach. An gleó bhí aca! An t‑achrann agus an rí-rá agus an rúille-búille bhí thart orm! Duine aca a rádh nach bhfuair sé féin pighinn ar bith agus an réal geal faoi ’n teangaidh aige! Duine eile a rádh–ní bhéadh fhios agat céard bhí aon duine a rádh, nó ag iarraidh a rádh, leis an achrann bhí thart orm.
Mo mhairg nár thugas an dá phunnt dó i dtosach gan bacadh leis na féirínibh sin!
