mo thrunc éadaigh faoi réir, agus chualas spallaí ag bualadh na fuinneoige. Óir nár léir dom mórán tríd an fhuinneog le méad na ndeor báistí uirthi, ritheas síos staighre gan mo ghléasadh agus éalaíos sa ghairdín ar chúl an tí agus seo mo dhuine bocht ag bun an ghairdín agus é ar crith le fuacht.”
“Agus nach ndúrais leis dul ar ais?” a d’fhiafraigh Gabriél.
“Impíos air dul abhaile tur te agus dúrais leis go bhfaigheadh a bhás ag an bháisteach.
Ach dúirt liom nár bheo a bheo. Feicim a shúile anois féin féin. Bhí sé ina sheasamh ag earr an bhalla, áit ina raibh crann.”
“Agus ar chuaigh abhaile?” a d’fhiafraigh Gabriel.
“Chuaigh, chuaigh abhaile. Agus ní rabhais ach seachtain sa chlochar gur bhásaigh agus cuireadh é in Uachtar Ard, áit a mhuintire. Ó, an lá a chualas sin, go raibh sé marbh!”
Briseann a gol uirthi agus caitheann sí a haghaidh sa leaba le teann tochta ag gol sa quilt. Choinnigh Gabriél a lámh ina láimh ar feadh nóiméid, le dóbartaíl, ansin, le faitíos cur isteach ar a cumha, lig uaidh í go mall réidh agus shiúil go ciúin don fhuinneog.
Bhí sí ag codladh go sámh.
A cheann ligthe le
