ပွန်းတီး၊ အမတ်ကြီး၊၊သူ့ထီး သူ့နန်း၊ သိမ်းမြန်း ထိုထို၊ ငါ ရလို၍၊ ကုသိုလ် စီးပွား၊ တရား မရှု၊ အမှု ဖွေနည်၊ မကြံသည်ကို၊ အပြည်ပြည်သား၊ တိုင်းကားမြို့နေ၊ သက်သေလည်းရှိ၊ အားလုံးသိ၏။ ထိထိခိုက်ခိုက်၊ လောဘလိုက်ဖြင့်[1]၊ စစ်တိုက် သဘင်၊ ပြည်ကြီးရှင်သည်၊ သို့စင် မူ,ရူ၊ ကျင့်သည် ဟူ၍၊ ထီးဖြူ ဆောင်းချင်း၊ နောင်လာမင်းတို့၊ သတင်း ကျိုးမဲ့၊ မကဲ့ရဲ့သာ၊ ယခုမှာကား၊ မျက်ပါ ဆူးဆူး၊ ရူးမူး ထွက်ချိန်၊ မာန်အရှိန်နှင့်၊ ကလိင်္ဂရာဇ်၊ နှလုံးယစ်၍[2]၊ စင်စစ် မကြာ၊ လာမည် ဧကန်၊ ဆက်ဆက် မှန်လည်း၊ ဆဒ္ဒန်ဆင်အား[3]၊ ကြန်ကိုးပါးနှင့်[4]၊ ထောင်ထား ကြိုးကြိုး၊ စီးချင်းထိုးလည်း၊ ဖြစ်ရိုး သက်သေ၊ မရှိလေတည့်။ စေရေ ကြောင်းခြင်း၊ အခင်းခင်းကို၊ စိုင်းပြင်း စာနာ၊ တွေးတောရှာသည်၊၊ တို့မှာ,ထွေလည် မစိုးတည်း။။
၂ဝ။။ “သို့ပင်ဖြစ်လည်း၊ စစ်မက်ခန့်ရန်[5]၊ နိုင်ထောက်တန်၍၊ နိုင်ဟန် မျှော်တွေး၊ နိုင်မည့်ရေးကို[6]၊ မလေး,မစား၊ ကြိုးအား မထူ၊ ရှိချေမူကား၊ ထိုသူ လုံးလုံး၊ စစ်မက်ရှုံးဟု၊ ရှေးထုံး စာပေ၊ ထွက်ရှိချေ၏။ သေခွေ မူလ၊ ဝီရိယဖြင့်၊ နေ့ည မလစ်၊ အုပ်,ကံမြစ်လျက်၊ စစ်တို့သဘော၊ စစ်ဆေးကြော၍၊ စစ်ပြော စစ်ပြု၊ စစ်မှု စစ်လို၊ စစ်ဆို စစ်ထွက်၊ ဆောင်လေ့ကျက်လော့။ စစ်မက် အောင်ရာ၊ အင်္ဂါ အပြား[7]၊ ဆယ်နှစ်ပါးတွင်၊ ငါကား မင်းပင်၊ သင်လည်း အမတ်[8]၊ ညီညွတ်ကြစွာ၊ ငါ့ဇာတာလည်း၊ ပြစ်ဆာ သန့်ရှင်း၊ ပေးကမ်းခြင်းဖြင့်၊ ဆင်,မြင်း ဗိုလ်ပေါင်း၊ သူရဲကောင်းလည်း၊ သိန်း,သောင်း သင်္ချေ၊ ဆန်,ရေ,စပါး၊ ပြည့်စုံများလျက်၊ ပြည်သား ပြည်သူ၊ ဘေးမြူ စင်ကြယ်၊ အန္တရာယ်နှင့်၊ ပျောက်ကွယ် ရောဂါ၊ ချမ်း,ငြိမ်း, သာသည်၊၊ မြို့ရွာ,ရွှေပြည် မညှိုးတည်း။။
၂၁။။ “ ဤခုနစ်ပါး၊ အကြောင်းများနှင့်၊ သင်ကား မတ်ကြီး၊ ခြားသီး ပညာ၊ ရေးရာ မြော်မြင်၊ စစ်မှုအင်ကို၊ စီရင် လိမ္မာ၊ မဆိုသာတည့်။ ယာတြာမှု၊ ပြုသည် တထောင့်၊ သူလျှို နှောင့်လျက်၊ ပြည်စောင့် နတ်အား၊ ဆပွား မလွဲ၊ ပူဇော်မြဲတည့်။ သူရဲ ဗိုလ်လူ၊ နှလုံးဖြူလျက်၊
