وی دنیا وچ ہر چیز اپنی اپنی تھاں تے چنگی اے تے کسے نوں اپنی وڈیائی اتے غرور نہیں کرنا چاہیدا۔ 3- ’’گاں تے بکری 24 -4 دی کہانی وچ اک بکری کے گاں دا حال چال پچھدی اے تے گاں اگوں اپنیاں مسیتاں دارو نارون لگ پیندی اے’’ کہ ایہہ انسان بڑا کمینداے۔ڈدہ گھٹ ہووے تے ٹرٹر کردا اے۔ کمزور ہو جاواں تے وچ سٹدا اے۔میں ایہدے بچیاں نوں ڈوھ پیا پیا کے پالنی آں تے ایہ نیکی دا بدلہ برائی وچ دیندا اے۔ کجری نے آکھیا کہ ایہہ گھاہ بھریاں تھانواں، ٹفندیاں ہواواں ، چھاں والے گھر تے ہور سہولیاں سمجھ آ دی دے دم نال ای نیں۔ بے جنگل وچ ای رہنا پیدا تے پتا چلدا کہ آدمی نے کتنے آرام بخشے نیں۔گاں نے بکری دی گل نوں پر کھیا تاں سمجھ آئی کہ بغیر سوچے سمجھے کسے دا گلہ کرناوی کوئی چنگی گل نہیں۔ ” بچے دی دعا ایہہ دے کہ رہا میری زندگی نوں شمع وانگر بناویں تاں جے اوہدے چانن نال دنیادا ہمیرا مٹکے ۔ میرے چمکن نال تھاں تھاں چانن ہووے تے میں اپنے وطن توں انج سجاواں جو میں پھل باغ نوں سجاؤندے نیں۔ رہا میری زندگی بھنیٹ ورگی ہووے ۔ مینوں علم دے چانن نال محبت ہووے۔ میں غریباں دا حامی بناں ، کمزور تے دکھی لوکاں نال محبت کرتاں سکھاں۔میرے اللہ ! مینوں برائی کولوں بچا، تے نیک راہواں آٹے کرن دی توفیق دے۔ پنجابی 6 -5 ”ہمدردی‘‘ اک مہینے تے بلبل دی کہانی اے۔ اک ہنیری رات وچ ٹلیل راہ ٹھل کے اک درخت دی شاخ آئے اداس نے پریشان بیٹی ڈری ہوندی اے کہ اوہ گھر کیو میں اپڑ سکے گی۔ ایہ گل سن کے اک مون اوہنوں دلا ساد پیدا اے کہ فکر کرن دی کوئی گل نہیں اور چمک چمک کے راہ دکھاوے گا۔ کیوں جے دنیا اتے اوہولوگ ای چنگے اکھوان دے حقدار ہیں ، جیہڑے دوجیاں دے کم آؤندے نیں۔ 6- ” پرندے دی فریاؤ ویق اک پرندہ بیڑا اپنے وطن توں ڈور کے قید دریچ پکھسیا ہو یا اے، رپ آگے اپنے دیس توں ڈوری کے دکھ بارے فریاد کر رہیا اے۔اوہنوں گزرے ہوۓ زمانے تے آزادی دے مزے یادآ آ کے ستاندے نیں تے اوہ رب اگے فریادی اے کہ اوہ وی آزاد ہووے تے وطن دیاں بہاراں دیاں موجاں مانے۔ علامہ اقبال رحمۃ اللہ علیہ دیاں بالاں لئی لکھیاں ہویاں ایہہ نظماں دسدیاں نیں کہ علامہ صاحب رحمۃ اللہ علیہ نوں بالاں نال بوہت پیار تے محبت کی ۔اوہ چاہندے سن کہ ساڈی قوم دے بال وی ترقی کر دیاں دوجیاں قوماں دے بالاں وانگر چنگے شہری بن کے
