Minschen bi Hamborg rüm/Mdam Maaß ehr beste Stuv

Mdam Maaß ehr beste Stuv kreeg ümmer dree Spraken to hören. Sünnabends würr plattdütsch snackt. Denn mök Trina, dat Husmäten ehr »gründlich«. Wenn ehr denn de Nippsaken up den Sofa-»Umbau« dörchenannerrasseln un en paar griechische Näsen un römische Arms von dat Schicksalsrad drapen würrn, denn heet dat ümmer»dat olle Schiet«. Un wenn de Notenstänner ümfüll' un dree Bläder ut dat Schumann-Album in de Leeder von Löwe rutschen, denn hör man wedder: »dat olle Schiet!« So weer dat ja nich to verwunnern, dat de Papagei Lora, de dar in de Eck in sin Trallenbur huk, ümmer reep: »dat olle Schiet!« sobald Trina sik man sehn leet. »Swieg still, du Aas, sünst dreih ik di de Kehl üm!« un darbi sus em denn de Feudel üm de Ohren, dat he up sin Stang' an to trampeln füng', mit de Ogen Fratzen sneed un een öwer dat annere Mal schrie: »Wacker Lora!«

Nah en Stunn' buck Mdam Maaß in de Dör: »Na, Trina, büst du noch nich farrig? Nu kiek, du ole Söhltasch, de Klavierbeen sünd noch ganz dreckig, de Sesselong steiht scheev, un up den Seelänner kann man je in all den Stoff schriewen. Jedesmal kann ik mi an den Swienkram argern. Du weerst wert, dat ik di den Feudel üm de Ohren slög.«

Wiel de beste Stuv wieder nix von de plattdütsche Sprak to hören kreeg, kunn se sik nich anners denken, as dat se man en hundsgemeene Sprak weer.

Awer Dingsdags un Freedags keem de Klawierlehrer Herr Zimmerer, de snack blot italljänsch. Denn klüng' dat prezioso, maestoso, piano, pianissimo. Dat letzte Wort harr Wacker Lora blot von all de annern beholen, awer nich ganz. Jedesmal wenn Herr Zimmerer in de Dör keem, fleut de Vagel: Nissimo! Denn beet sik Fräulein Trese Maaß in de Lippen, üm dat Lachen to verkniepen; denn Herr Zimmerer kunn denn de Ogen grad so verdreihen as Wacker Lora.

Sünndagsnahmiddag awer, wenn de Slötel »Quietsch« seggt harr, denn keemen dree, veer, fiev, söß Damen rin, un denn würr blot hochdütsch snackt. Awer von all' den hochdütschen Quatsch hett Wacker Lora sik nix anners markt as »Suggarr!« Wenn de Zuckerschal up den Disch stünn', denn güng' em de Besinnung weg. Denn pranß he solang, bet Mdam Maaß in ehr sieden Kleed answeeven keem un em en Stück dalfalln leet. –

Dat Klawier harr Mdam Maaß sülben köfft; denn ehrn Mann, de ganz unmusikalisch weer, tru se dat nich to. As de Klawierverköper mit de Hand up en Instrument to dusend Mark wies, da lach he. As he een to 1350 anslög un von »vorzüglicher Tonfülle« an to snacken füng', da säd he: »Na, ja, für gewöhnliche Leute, so Lehrers und kleine Beamte mag es ja ganß nett sein, aber wir . . .«

»Bitte, bitte, hier ist eins zu 1800 Mark, fast das beste, was ich augenblicklich stehen habe.«

Dat köff se, wiel dat in de Farv to Sofa-Umbau un de annern Möbeln paß, un smeet em twee brune Lappen hen. Vör Schreck öwer den lichten Hannel harr he binah vergeeten, ehr twee blage Zettels wedder ruttogeben.

Baben dat Klawier hüng' en Jagdstück: Dree Hirsch springt dörch de Jägers ehr Fröhstückslager. Dat weer nich blot malt, nee, dat kunn en blinne Minsch sik mit de Fingern rutgrabbeln; dumendick treeden de Figurn rut. Dat harrn de Jagdpächters ehrn Mann, den Vörsteher Hans Maaß tom föftigsten Geburtsdag schenkt.

Baben de Dör un neben den Aben prangen grote Breder mit Brandmaleree. De harr Trese so bilütten to Geburts- un Festdag ranmalt. Ehr Mudder awer säd, üm de Sak noch en betern Anstrich to geben, dat weer Rembrandt-Maleree.

Ik kunn noch'n ganzen Barg von Mdam Maaß ehr beste Stuv vertelln; awer ik mutt mi beiln, dat ik up den dramatischen Punkt kam.

Dat weer an een' von de letzten Sünndag vör Ostern. Trese weer insegent worrn.

Nu stünn' se ganz alleen in de beste Stuv un tell un sortier all' de Glückwünsch, Breef un Korten. De hageln man so rin. Alle Stunn' weer en Postbad dar un bröch en ganzen Stapel, 168 weern nu all dar, sogar dree Telegramme. Vör ehr stünn' dree Schalen. Dar smeet se de Dinger rin. Se deel de Minschen ok, wie se dat lehrt harr, in dree Klassen, vörnehme, Mittelslag un Huschnusch. Wat füll' Trina denn in? De harr ehr 50 Penn för de grote, bunte Kort man sporen kunnt. Trese steek ehr bautz in'n Aben.

Up den annern Disch ünner't Spegel stünn' un leegen all de Geschenke: acht gollen Broschen un söß ut Sülwer, tein Fingerring', veer Halskeeden, 23 Kasten mit Breefpapier, 9 Albums, 38 Taschendöker, 6 Gedichtalbums, 8 Handtaschen, 5 Portmoknipps, 45 Stickerien för Kragen, Manschetten un sünstwat, 51 Schachteln mit Schokolad un Bontjes.

Flink steek se sik een' in de Mund, beseeg sik noch mal in't Spegel un sett sik denn an den Klimperkasten. Denn se müß notwennig dat nie Andante noch mal dörchöven, dat se in de Verdauungs-Virtelstunn' nah den Kaffee tom Besten geben schull. Dat olle Stück stünn' awer in Es-Dur, un wiel dat As ehr bether unbekannt weer, so hau se ümmer vörbi up A, un dat klüng' denn ümmer so komisch. Se tröst sik awer darmit, dat keen von de Tohörers dar en Haar in finn' würr. Un Herr Zimmerer dörf hüt nix seggen, garnix.

Klock veer seeten 15 Damen an den Kaffeedisch in de beste Stuv. In de Wahnstuv nebenan drünken ebenso veele Herrn.

Acht verschieden Kokensorten würrn in't Gefecht föhrt, un wenn en Stapel to sacken anfüng', würr he upfrischt.

De Disch mit Geschenke würr ümmer vuller. Dar keemen nu ok all Schoh un Steweln un ganze Kleeder toplatz. Besonners de laden weern, kunn' sik doch nich lumpen laten.

As de Paster von sin Kaffeetaß upstahn weer un sik dünn' makt harr, würr de Unnerholung luter. Blot eenmal würr dat noch still: as Trese ehr Andante in Es-Dur, mit A as Gast, to Gehör bröch un dree von ehr Scholfründinnen en Blomenreigen mit melodramischen Inslag upföhrten.

De beste Stuv kreeg hüt ok en veerte Sprak to hören. Dat weer de missingsch, en Mischmasch von Hoch- un Plattdütsch.

As de Fruenslüd mit de nien Pelzmoden un de Mittel gegen Tähnkrankheiten beennigt harrn, güng' se ok as de Herrn to de Landwirtschaft öwer, un da vertell Buer Stampmöllersch: Mit unse braunen Teubge ihren Süger haben wir Pfeich gehabt, weil er kuhhäßlich ist. Mein Mann sagte gleich, daß der Baumstamm wohl nicht recht ist. Se wull nämlich seggen, se harrn mit de brune Töt ehrn Süger Unglück hatt, de weer kohhessig, wahrschienlich weer de Stammbom nich echt.

As sik de Sellschop en beten verpeddt harr, güng' de grote Abendmahltied an. Dat gev fiev Gäng', awer de weern so gewaltig, un dat Nödigen harr keen Enn', dat jeder so satt würr, dat em mit Hülp von de besten Wiensorten binah de Ogen tofülln un de Ohren puttdicht möken, dat keen Minsch nah Unkel Heinsen sin' Toast henhör. Se wüssen ja ok all' Bescheed: Wenn dat Stichwort: »In diesen Sinne erhebe ich mein Glas«, denn müssen se all mit en vergnögte Min upstahn un mit dat Ehrenkind un de Öllern anstöten. Twee Stunn' duer de Mahltied. Am suersten awer harr Herr Zimmerer dat, he harr dat Eeten mit Adagio un Furioso, mit Märsche un Leeder to ünnerholen.

Abends Klock tein keem Fräulein Trese mit rode Ögen rinslieken un tuschel ehr Mudder in't Öhr, se harr de nie Brosch von Tante Gustewel mit de dree roden Steen, as se mal nah buten west weer, verloren.

Ehr Mudder wull dat Mallör vertuschen; awer Tante Gustewel harr mit ehr scharpen Öhren alles hört, jammer ümmerto: O, das feine Brosch! un weer binah beswiemt.

Klock elben kreeg Herr Zimmerer en Stellvertreder. Von'n Lünkenhoff weer de junge Verwalter dar, de wüß dat Klawier ebenso god to haltern as en städsches Peerd.

Mit sin groten Fingern hau he all de niesten un toletz de olen Slagers rünner; denn bi de letzten kunn' de Herrn mitsingen: »Hein Lehmann hett dat dahn, Hein Lehmann hett dat Finster mit den Fot inslahn« un »So lang' de Buk in de West noch paßt, wird keine Arbeit angefaßt«.

Bi Nummer dörtein träd richtig dat Unglück in. Von dat fürchterliche Dunsen un Trampeln up den Fotborrn reet de Kramp ut de Wand un dat Jagdreliefbild sus hendal un flög mit en fürchterlichen Spektakel up dat Klawier. Mozart harr schierweg den Hals braken, un Bethoven harr de Hälfte von sin schöne Mähn verloren. Bald darup würr ok de Vagelbur ümstött. De Papagei fluster un kriesch rut, grad as Trina mit en nie Ladung Grog rinkeem. Von all de Hitt weer ok de Kökendor apen, un so keem de Vagel nah buten. Dar nehm em de grote swartunwitte Katt warm in Empfang. Dat nütz em nix, dat he noch en paarmal »Wacker Lora« un »Nissimo« schrie. Se sus mit em üm de Eck un bröch em üm.

Den annern Morgen stünn' Trina dat Husmäten alleen in Mdam Maaß ehr beste Stuv un mök vör luter Lachen ümmer as de Soldaten up'n Kasernhoff Rumpbögen un strecken, dat de Papagei weg, dat Bild von de Wand folln, de Fotborrn vull Schramm' weer, as wenn de Jungs up't Is Strittschoh lopen harrn, un de beste Stuv utseeg as de Bod von en Oldköper.

Wiel se nich lud lachen dörf, stünn' ehr de Tran' in de Ogen, un dat weer man god; denn Mdam Maaß keem ok grad rin un füng' mit an to ween', so dat se nu tweespännig föhrn kunn'. Se lang' in de Tasch un geev de gode, mitleidige Seel en Fiefmarkstück.