Minschen bi Hamborg rüm/De linnen Kittel

Hans Jochen Elvers weer Daglöhner bi den Buervagt Jürn Beckmann in Hackelshusen. He drög Sommer un Winter en groten, langen Kittel ut Hempenlinnen. Jedes tweete Jahr leet he sik von den Snieder Schurbohm en nien maken. De Knöp neih he sik awer sülben in, mit'n Pickdraht, den Snieder sin Prünkram höll' em nich genog. De Knöp harr he sik sülben ut ganz hardes Sahlenledder sneeden. De Kittel wög netto 11½ Pund; wenn he awer to't Plögen loströck un alles in de söß Taschen gehörig verstaut harr, sin Piep mit Füerstahl un Steen, Tabaksbüdel, 11 Sneeden von't grote Buernbrot (dree to Fröhstück, fief to Middag un dree nahmiddags), en Hamer un en Hand vull Nagels, en Taschenmeß un en groten Hupen Bandwark – en gehörigen Nötbüdel, awer keen Taschendok, nee, Taschendok bruk he een för allemal nich – denn wög de Kittel achttein Pund, vull. En bestimmte Farv harr he nich; awer he weer imprägniert, dat heet, dat Wort imprägniert weer damals noch nich erfunn'; he weer mit en Smeer ut Liem, Schellack, Pick, Öl, Aalfett un sünst noch allerhand insalvt. Deshalb blinker un gneeter he so as en sieden Kleed von en fiene Dam.

Wenn de Lüd em in'n Winter wegen sin' linnen Kittel uzen, wies' he em von de Binnensied, un denn keem en dickes wullen Ünnerfoder to Platz, un uzen se em in'n Sommer, denn säd he ganz drög: »Wat god för de Küll is, dat is ok god för de Hitt!«

Den Kittel kennt wi nu ja von buten un binn'; nu will ik blot noch von eenige Lüd vertelln, de em nich öwer den Kittel uzen.

As de Jagdpächter, en Kopmann ut Hamborg, mal up de Höhnerjagd weer, steeg en swares Gewitter up, as wi't in'n September noch mennigmal belevt. De Büsch un Böm hölen nich mehr dicht; denn üm Jehanni dreiht sik dat Blatt up'n Bom, as de Buer seggt, un in de ganze Runn' weer keen Hus un nich mal en Kohheershütt to sehn. Da süht he Hans Jochen dar an'n Knick stahn, un Hans Jochen süht den Herrn dar so verlaten stahn. Dat leiht un bullert un de Sturm smitt all mit de ersten groten Druppen. Da winkt Hans Jochen den Herrn: »Kamen Se hier man her to mi, sünst beholt Se keen' drögen Faden an't Lief, un de Stewel regent ok noch vull.«

Darmit snitt he ut en Hasselnbusch dree, veer Staken un Stütten, stellt se as de Soldaten ehr Bajonetten tosam un deckt den Kittel daröwer: »So, Herr, nu krupen se man rin, oder wüllt se leewer vörnan sitten?«

Dat weer em eendohnt, he kröp flink rin, un freu sik, as he nah en Dreeviertelstunnstied wedder drög rutkrupen kunn. –

Enmal middags as de Buervagt en fette Swiensripp affgnawwelt harr, wull he Polli, dat weer de Stubenhund, de ümmer bi em weer un nachts up sin wullen Pampuschen vör't Bett leeg, den Knaken geben. Awer Polli weer nich dar.

»Fritz, rop Polli mal rin.«

Fritz kunn Polli nich finn'.

»Franz, gah du mal rut un lock Polli mal!«

Franz fleit söbenmal up'n Finger, awer he keem ahn Polli wedder.

»Greeten, seh du mal nah, wo Polli is, di hört he beter.«

Greeten röp fief Minuten dörch de hollen Hänn'; awer Polli leet sik nix marken.

»Wo mag denn de verflixte Köter affbleeven sien; he is doch mit mi nah de Kleewerkoppel west?«

Nu güng' dat Söken los. Toletz fünn' de Lüttknecht Krischan em in'n Knick.

»Polli sitt in'n Knick in en Hasensneer; he jault gräsig; awer wenn ik em anfaten will, wiest he de Tähn' un will mi bieten.«

So bilütten stünn' se all' bi den Hund rüm; awer keener harr den Mot, den wütigen Köter antofaten, de Buervagt ok nich.

»Wat makt wi darbi? rop Hans Jochen mal, dat is ja den Hund sin beste Fründ.«

Von Hans Jochen wull de Hund awer ditmal ok nix weeten. Awer Hans Jochen tröck sin' Kittel ut, smeet em pardauz öwer den Hund, dat he em nich bieten kunn un mök em da ut de Sneer los. –

Enmal abends wull de Deenstdeern in de Schün de Kalwer streuen. Se smeet Stroh ut de Luk up de Grotdeel. As se wedder von de Hillledder hendal steeg, störr se mit ehrn hölten Tüffel an de Lücht, de se an de Ledder uphung'n harr. De olle dummerhaftige Lücht füll' in't Stroh, dat Licht trudel rut, un in en Ogenblick stünn' de ganze Dutt Stroh in hellen Flammen.

Tom Glück keem Hans Jochen ut de Grotdeel von dat Hus un wull nah sin Kat gahn. As he de Deern schrien hör, löp he flink hen, seeg dat Unglück, besünn' sik awer nich lang', smeet den Kittel öwer dat Füer un pedd em mit sin breeden Föt noch gehörig dal, bet de letzte Funken ut weer: »Süh so, du olle Flus', dar harrst uns bald den roden Hahn up't Hus sett; nu gah man hen un lat di von den Buern en paar in't Gnick geben un bedank di!«

De Buervagt stünn' ok all dar, em bewern de Been ünnern Lief. He säd blot: »Gott Loff un Dank, dat dat so affgahn is!«

De Deern kreeg garnix in't Gnick; awer Hans Jochen kreeg to Wiehnachtabend en nagelnien Kittel. Knöp weern dar nich in un imprägniern müß Hans Jochen em sülben.