Minschen bi Hamborg rüm/De Heidjer

»Wüllt Se ok mit dissen Tog?«

»Ja.«

»Wüllt Se ok nah Buchholz?«

»Noch wieder, ik will noch ganz nah Bremen.«

»O denn kunn de Herr so god wesen un mi en paar von min Paketen mit in den Tog langen. Ik seh, Se hebbt nix to dreegen. Oder föhrt de Herr tweete Klaß?«

»Ne, ik föhr ok drütte, wo ik nah min' Gefallen smöken kann.«

»Ik föhr sünst ümmer veerte; awer ik hev von Buchholz noch annerthalv Stunn' to gahn un wull mi nich in de veerte möd stahn. Uterdem is se um disse Tied an'n Sünnabend so vull, un ik hev so veel wertvolle Pakete, de kunn' mi dar ünner de Föt kamen.«

In de Tied harr ik mi min' Reiskollegen von'n Hambörger Hauptbahnhof en beten neeger ansehn. Dat weer en ünnersetzten Minschen, mager, brunbrennt, de groten Hann' passen nich to den lütten Kopp. De Kopp weer noch lütter west, wenn de Bart schorn un de Haar sneeden west weern. He weer woll föftig Jahr old; denn de Haar weern noch düster. Wo se in Nacken so lang weern, harrn se de Farv von en Foß annahmen.

De Hot weer vör tein Jahr mal nah de Mod un swart west; nu güng' he in't Griesgröngrimmelige öwer.

Dat he ut en Rokhus stamm', kunn ik rüken, un dat he sülben Schap harr, seeg ik an sin Kleedung.

Man bruk keen Sherlock Holmes to sien, üm den Reiskollegen as en richtigen Heidjer fasttostelln.

Mitdewiel steegen de Lüd in de Wagens, un de Heidjer kreeg dat mit de Il, dat he man alle söß Pakete ünnerbröch, wo ik em bi hölp.

Toletz weer dar noch en Sack.

»Den möt wi woll beid anfaten. Der is en isern Keed in, de is teemlich swor.«

Wi tasen denn Sack rin, setten uns dal, un ik slög de Dör von dat Affdeel to, dat wi man alleen bleewen.

Dat glück ok, un »de Swart« rummel mit uns aff.

»Wat wüllt Se mit de Keed?«

»O dat will ik Se vertelln. Up min Hoffstäd hev ik natürlich en Sod, un de is mi in dissen drögen Sommer binah drög worrn. Da hebbt wi em deeper maken müßt. Hunnertuntwintig Daler hett mi dat kost. Upstunns is dat ja all' so düer. Fröher weer he ok man blot mit Torfsoden upsett, nu hev ik em mit Sodsteen upsetten laten. Un denn en nien Kasten mit'n Winn. Solang hev ik mi mit'n Strang holpen. Awer ik bün bang', de ritt mi. So hev ik mi denn in Hamborg en Keed köfft.«

»Künnt Se de up'n Lann nich hebben, in Buchholz ok nich?«

»O dat woll, awer wenn man in Hamborg en grotes Lager dröpt, denn köfft man doch noch billiger. En halven Dag hev ik frielich dornah rümsnückern müßt.«

»Wat hebbt Se denn in dat Paket, wat so licht is, en nien Hot för Mudder?«

»Nee he . . . he, lat Mudder man sehn, wie se'n Hot kriggt. Den makt se sik sülben.

Ne, denn flecht se sik ut Stroh, ut de schönsten Strohhalms un neiht em denn tosam. Oha, min gode Mann, de hölt mal so lang' as en köfften. Denn ward he öwerlackt, un wenn se to Nachtmahl will oder wi hebbt en Beerdigung; denn kann se em ja mit swarten Stoff öwertrecken. Nee, in dat Paket sünd Honnigkoken in. Dat heet nich tom Eeten, nee, so'n Ansatz för de Imm', up Hochdütsch seggt man dar je Waben to.«

»Ach so, nu verstah ik.«

Un nu weer he in dat richtige Fohrwater, un binah en halven Kopp gröter würr he.

»Wat meenen Se, ik hev hunnertuntachentig Völker, dar hört wat to.«

Nu vertell he von Imm' un Honnig, von Imkers un Hannel. He weer nu ja ok mit in »usen Verein«, un dat weer man god, dat de Honnig endlich up een Mark för't Pund kamen weer. Dat müß he notwennig kosten.

Blot een Deel kreeg ik nich to weeten, wieveel Honnig he dissen Harvst verköfft harr, wie grot also sin Innahm weer. Dar güng' he ümmer so bi rüm as de Katt üm den hitten Brie. Denn wenn ik ok grad keen »Stüerunkel« weer, man kunn dat doch nich weeten, wie dat verraden warrn kunn un he denn de groten Stüern up't Brett tellen müß. Een Deel awer wull he mi doch upklären. Dat harr he sülben entdeckt, un dat kunn ik gern mal in de Zeitung schrieben:

»Hebbt Se all mal von Rovimmen hört? De sünd sülben to ful, Honnig to sammeln. Denn fleegt se nah en flietigen Stock bi en annern Imker un abends sünd de Pütt lerrig. Nu hev ik so'n Pogützenstohl, so'n runn' Pilz, wi segat dar Povis to, entdeckt. Wenn de riep is, geiht he baben apen, un de fiene Stoff treckt dar rut. Denn stell' ick mi achter den berovten Korf hen un bestöv de Rövers, un denn kann ik den Imker bewiesen, dat dat sin Immen sünd, un he mutt se affschaffen.«

Von de Imm' keemen wi up de Schap un von de Schap up de Köh.

Schap harr he man tein, blot soveel, dat he mit sin Familie en Rock över'n Lief un »Hasen« up de Been harrn. De müssen sik so bi weglangs mit nähren. Köh harr he man twee.

»Awer ik mutt noch twee mehr hebben. Ik hev dar so'n rug Stück Land, an'n Anbarg, luter Buhln un Bargen, wo man nich plögen kann, wo Barken, Hülsen un noch en paar Wacholler waßt, – wie nennt dat den Urwrasselbusch, – dar hebbt sik de Hambörger »Wannervagels un Heidlarken« in verleevt. Ik hev ehr een Stück nah dat annere verpacht. Denn stellt se sik dar en Hus oder Hütt up un slapt un wahnt dar. Nu staht dar all söß Stück. Sünnabends kamt de Ersten, un sünndags sünd dat mennigmal gegen hunnert Köpp. Grad as en lütt Markt. Un denn fehlt dat ümmer an Melk. Un dat bringt schön Geld, ja, bringt dat. Min' Honnig bruk ik garnich mehr nah Hamburg to sleepen; den halt se mi so uten Hus rut, doht se.

Den Goren hev ik ok all gröter maken müßt. Veeruntwintig Blick Arfen harr Mudder leggt, dree Sack Fröhkantüffeln plant, Wötteln, Röben, alles geiht rietend weg as bi'n Bäcker de frischen Rundstück.

Wat de een von de Hambörger is, dat is en Kunstmaler. De hett all alles, min Kat, den Immenhagen, den Urwrasselbusch affmalt, un nah en paar Biller sünd Postkorten nah makt worrn. Wat min Jüngste is, min Trese, de hannelt denn mit Postkorten, öwer dusend Stück hett se dissen Sommer all verköfft.

Je, wat de Welt sik verännert. Wenn wi in min Kinnerjahren Sünndagsabends an'n Heiklot leepen, denn hör man blot de Nachtswolk dar günt in'n swarten Busch blarrn oder mal en Aantenpaar dörch de Luft piepen. Nu hebbt wi dat schönste Konzert mit Vijoln un Schapschinken, un singen doht se darto veel schöner as de Sängerdeerns up't Buchholzer Markt.«

Süh, nu sünd wi ok all dar. So nu lang'n Se mi man mal noch den Korfbuttel mit den Rum, de tein Pund Tobak un den Büdel mit Kaffeebohnen her. Denn hev ik jawoll alles: een, twee, dree, veer, fiev, söß. Ja, dat stimmt. Denn kamen Se man god hen nah Bremen.«

»O dat warr ik woll; wi wüllt Se awer mit ehr söß Pakete nah ehrn Urwrasselbusch kamen?«

»Dar kam ik ok woll hen. Süh, dar staht Mudder un Trese all mit'n Treckwagen. Wenn wi to Hus sünd, eet wi noch en Pann' vull Klüten un Kantüffeln, un denn slapt wi god.«