Minschen bi Hamborg rüm/De Feldschün

Ganz alleen up en schöne, grote Hafkoppel liggt en Schün. Se heet de Feldschün. Vör veele Jahren is se dat Deelenenn' von en grotes, langes Buerhus west. Awer dat Buerhus ist affbraken worrn, wiel de Stell to en Hoff kamen is. De nie Herr hett de eene Hälft affbreeken laten un wiel Stänner un Balken noch ut dat beste Eekenholt timmert weern, in't Feld upstellen laten. Wenn de Harvstwind üm dat Strohdack sust, wenn de Balken un Sporen knackt, denn vertellt sich dat ole Holt von de goden Tieden, von de flietigen Minschen, de üm un ünner ehr husten.

Nu is keen Wahnung för Minschen in ehr bleeven, nich mal en Tier wahnt dar, as höchstens mal in'n Winter en Ilk. En Ulenpaar frielich hust dar ümmer, dar is ehr Hochborg, von wo ut se de Feldpolizei öwer de Müs' utövt un darför sorgt, dat nich all' de lütten Hasen grot ward un de Vagels nich Öwerhand nehmt. De Feldschün hett keen Finster un keen Luk. Wenn dar Heu inföhrt oder affdöschtes Roggenstroh lagert ward, denn stellt de Daglöhners beide Grotdörn apen, föhrt mit dat vulle Föder up een Enn' rin un lerrig ut dat annere wedder rut.

Liekers mögt de Minschen abends un nachts nich gern alleen an de Feldschün vörbi gahn. Denn se ward doch bewahnt.

Bi en Grotstadt rüm givt dat veele Minschen, de nich licht en Harbarg finnen künnt oder wüllt, de jahrut, jahrin as Beduinen in de Wüst sik en Slapplatz sökt, de nix kost un wo keen Polizei nah ehr Papieren fragt. För de is de Feldschün de Pracher-Heimat. Wenn de Muermann de Tafeln in de Wänn' ok noch so fast muert hett, de scharpen Ogen finnt doch bald en Steen, de sik rögen lett un de noch so olen, krummen Fingern wrackelt so lang', bet se en Lock braken hebbt, wo se hendörchkrupen künnt.

De Ersten, de sik intostelln pleggt. dat sünd Kastor un Pollux, en paar affgefeimte Gauners in de besten Jahren. Se hebbt all nahmiddags so veel verdeent, dat se Brot un jeder en groten Buttel vull Köm köpen kunn'. Wenn se ehr Mahltied dahn hebbt, denn leggt se sik mit ehrn Tröster in't Stroh.

Kastor un Pollux sünd de Wohldhyänen. All fröh, besonners an'n Sünndagmorgen, stellt se sik hart an'n Stieg achter en dicken Bom. Kamt denn de ersten Hambörger, so ward ehr mit eenmal en Hot mit en heel fründliche Inladung ünner de Ogen holn, sik mit en lütte Gav lostoköpen. Wer dat deiht, de kriggt nich blot en Dank, nee, ok noch Gotts Segen mit up den Weg. Wer awer en Bagen makt un sik vörbi slengeln will, de löpt den Broder up de anner Siet vor den Stieg in'n Rachen, un de lett all so von ungefähr den eeken Knüppel up de Eer danßen, un dat hett denn gewöhnlich den besten Erfolg. –

Nahsten langt in de Feldschün de Schoster an. De sett sik denn an de Dör oder an de warme Wand hen un flickt bi Sünn'ünnergang noch Schoh un Steweln, all' von de »Kundschop«. He lett sik god betahln. He hett keen faste Pries; he schätzt sin Lüd nah ehrn Verdeenst in; ünner tein Prozent pleggt he dat nich to dohn.

Bilütten kamt Jeremias, denn he is ümmer untofreden mit de Welt un singt von ehr nix anners as Klagleeder, de Berliner Jung, Rübezahl, de Musikkapell, de Weisen ut Morgenland, Madam »von« un wie se all' heet.

Erst tämlich lat kümmt de »Königin von de Nacht«. Se heet sünst de »rode Anna«. Se föhrt dat Regiment in de Feldschün, un dar is kum Eener, de sik nich ünner ehrn Zepter bögt.

Se stellt toerst fast, wat se disse Nacht för Gäst hett. De meisten kennt se. Finnt se awer en Nien, so ward he erst gehörig utfragt, ob he ok zünftig is, ob he de Gesellschop ok gefährlich warrn kann.

Denn mutt jeder sin Rietsticken, Zigarrn un Piepen bi ehr up en Brett leggen. Se dullt keen Füer un Licht.

De Dunen un Halvdunen möt ok ehr Messer un ehrn Knüppel affgeven.

Da de Feldschün man twintig Schritt von den Weg affliggt, so dörft keen Minsch lut spreeken. De meisten sünd ok möd un mör. Awer enige hebbt doch dat Bedürfnis, sik wat to vertelln. Se klöhnt von dat Dagwark, von besonners gode Lüd, von grote Unfälle. Un disse Geschichten sünd veel bunter as de schönsten Romans. Blot von een Deel snackt se nich: de Tied vör ehr Wannerleben kümmt mit keen Wort tom Vörschien.

De Nachtkönigin is ok Dokter un Aptheker in een Person. Is jemand krank, so weet se em oftmals wedder bet tom annern Morgen up de Strümp to bringen. Se hett in ehrn Büdel en Kasten, dar sünd Plasters un Pilln, Druppen un Mixturen in, de god wirkt.

In de Feldschün herrscht en christliche Weltornung. Dar ward nich lagen un bedragen. Wer mit sowat de annern ünner de Ogen geiht, de ward utslaten, un dat is leeger, as wenn sünst en Minsch ünnerdörch kümmt. Dar herrscht Gerechtigkeit. Keener dörft den annern in't Handwark fuschen. Dat Glückskind mutt an den Armen wat affgeben. Kümmt en to junges Minschenkind to Fall un nah disse Sellschop rin, so ward söcht, em wedder in de Bahn to bringen. Denn erstens is dat ehrliche Leben doch beter, tweetens awer will man doch nich so veel von Sinesglieken hebben, veel Swien makt den Drank dünn'.

Malins möken sik dree junge Bengels aff, as se to lang in'n Krog seeten un sik Mot randrunken harrn, se wulln de Feldschün mal »revidiern«.

En paar Soldatenmützen un en Helm, ok Mantels un en Scheetding kreegen se licht tosam, un da steweln se sik los. De Dör bröken se licht apen, un da füll' dat Licht von ehr Lantern up de Sleepers un up de Köpp de öwerall ut dat Stroh to Platz keemen.

Da sprüng' de Nachtkönigin up as en wille Katt un Rübezahl reed mit sin deepe Stimm as en Preester von de Kanzel up ehr in, se schulln to Hus un to Bett gahn un sik nich üm ehrliche Lüd, de Schippbruch in'n Leben leeden harrn, kümmern.

»Wenn Ji nich sofort gaht, denn bün ik morgen fröh bi In Mudder un vertell' dat!« reep de Königin un Rübezahl schick ehr noch en paar Biwelsprüch nah.

Hiem-Hannes, de en heel kranke Boß harr, müß toletz sin Leben in de Feldschün besluten. As he gegen Morgen inslapen weer, nöhmen de annern fiev mit bloten Kopp Affscheed von em un möken sik fröh vör Dau un Dak uten Stoff.

Gegen Klock neegen, as twee Mann up de Koppel plögen, keem een von de Kameraden wedder ankrupen, löp awer flink wedder rut un vertell de Plögers, he harr sik in de Schün en beeten upwarm' wullt; awer he glöv, dar leeg en doden Minschen.

Un richtig, se fünn' Hiem-Hannes dod. Sin Korf mit Snörbänner un Seep, Knöp un Tweern stünn' bi em. So keem he to en ehrlich Begräbnis, un sin Nahlat würr eenes Sünndags in'n Krog an Katenlüd verköfft.

Bilütten sünd ok de annern Stammgäst verswunn'. De grote Fründ hett mit de Olen uprümt un nerrn in't Dörp hett en Mann mit en blanken Hot sik vör Anker leggt, de dat Upduken von de Jungen nich dullt.

De ole Sünn' awer wunnert sik mennigmal, dat dar keen Minsch mehr von de veelsprakige Sellschop nah de Feldschün wankt, wenn dar nerrn von Hamborg her de Abendklocken klingt un de veelen Dampstimm' tut un schrillt.