Minschen bi Hamborg rüm/Dags vör Wiehnachten

Witt as Kriet un week as Wull liggt de Snee up Gaarn un Feld, hukt he up jedes Dack un ritt he up alle Telgen.

De hölten Frost hett dat Regiment afftreden müßt. Man hört keen Wagen mehr rullen, keen Breder mehr ballern, keen Steen mehr knacken. De weeke Snee fangt dat all' up.

Man kriggt mal wedder to sehn, dat de Minschen up de Welt doch man bannig wenig to seggen hebbt. De Dörper un sogar de Örter üm de Stadt sünd lütter worrn. Dat Land is wedder dicht an de Hüser krapen.

Wenn de Rok nich so flietig ut de Schosteens piel in'n Heven tohöch steeg, denn müch man glöven, de Minschen leegen ok in'n Winterslap.

Dat is morgens noch teemlich fröh, un doch sünd all en paar Minschen up de Strat begäng'. Se paßt hütmorget slecht in dat Stratenbild; se sünd ganz swart, up un dup.

Twee Schosteenfegers sünd't. Se wüllt noch flink vör Wiehnachten un Niejahr, wo in alle Hüs so veel sadt un bradt, so veel kakt un makt ward, de letzten Schosteens fegen, dat keen Brand darin entsteiht.

Min Nahwer seggt, dat is garnich andem; denn se kamt ut de meisten Hüs gliek wedder rut, de een up de rechte, de anner up de linke Siet von de Strat, grad as en paar Bettlers. Se wüllt blot to't Fest gratuleern un ehr Geschenk affhaln.

Nu sünd se ok all üm de Bucht verswunn'. Up eenmal klingt Musik nerrn von de Strat her: »Stille Nacht, heilige Nacht«.

Dat sünd de veer Stratenmuskanten, de sik ok sünst jeden Middeweeken intostelln pleggt un darför sorgt, dat ok de, de sünst nich veel üm de Göttin Polyhymnia ehr Kunst gevt, mit de niesten »Slagers« bekannt ward, – awer ditmal klingt ehr Vördrag fierlicher un mit en richtigen Zislaweng.

Mennigmal ward dat Spill awer dünner; denn sünd twee von de Maten in de Porten un Dören gahn, üm den Lohn för de Kunst intotrecken.

An dissen Dag lohnt dat denn ok binah luter Nickel; dat is, as wenn dat Koppergeld ut'n Kurs kamen is.

Von günt, ut'n Lann her treckt en Wagen heran. Hoch is he mit Dannböm beladen. Dat Geschäft mit Wiehnachtsböm hett god gahn. Gestern Abend hebbt se rein utverköfft. Nu sünd se all in de Nacht losföhrt, hebbt noch en Ladung halt, üm ok de letzten Köpers noch to versorgen. Kiek, wat de beiden lütten Grönhöker-Peer pust un dampt! Stadt un Land reckt sik in gode Tieden ümmer fründlich de Hand. Un so treckt denn von de Stadtsied en Wagen an, blau anstreeken un mit grote Körf beladen. In de Stadt sünd dit Jahr Karpen in Owerflot. De Herrschaften schient sik all för Wiehnachen indeckt to hebben. Dar is gestern nich veel mehr köfft worrn. So sünd denn disse beiden fleegenden Fischhändler up den Gedanken kamen, de Butenminschen ok mit Karpen to versorgen. Ümmer leben un leben laten! Dat se hier buten tein Penn' för't Pund mehr nehmt as in de Stadt, fallt wieder nich up; dat is je man eenmal Wiehnachtenabend.

Den ganzen Vörmiddag is dat Jungvolk ünnerwegs. Alle Kramerladens sünd vull. Wat man jichens losbüren kann, is up de Söcken, hier en Pund Zucker, dar en Pund Ries to haln. Denn hüt givt dat öwerall en lütte Togav, gewöhnlich en brunen Koken. Se weet ok ganz genau, wer de grötsten un besten hett, un nah den ward woll twee- oder dreemal schickt, wenn mehr von dat Lüttvolk in't Hus sünd.

Blot nah den olen Giez-Andrees wüllt se nich gern hen. De givt blot en Billerbagen von Gustav Kühn ut Nie-Ruppin, un den hett he ok noch in de Mitt dörchsneeden, dat em dat nich so dull in de Papiern ritt. Wenn dit Schicksal nu en Geschicht von Ritter Blaubart oder Genoveva bedröpt, denn is dat leeg un slimm. Denn möt de Lütten so lang' Gedür hebben, bet de Schol wedder anfangt, dat se sik von en Schicksalsgenossen den Anfang oder den Sluß rantuschen künnt.

Nanu? Twee Kerls mit grote Packens. Wedder schütt de een rechts, de annere links in de Hüser. Se vertellt de Lüd, dat ehr Geschäft mit Tüg un Linn' wegen de slechte Tied ditmal heel slecht gahn hett. Sofort nah Niejahr möt se Bankerott maken. Nu wüllt se noch flink den Rest ünner'n Pries losslagen, eher he ünner'n Hamer kümmt. Un wiel mennig Husfru hüt en mitleidig Hart hett, un mennig Mann noch en Büx oder 'n ganzen Antog bruken kann, so bed't se slankweg de Hälfte von dat, wat fördert ward un hebbt denn den Kram an'n Hals.

De Dag is bald rüm, Klock veer fangt dat all an to schummern. De ersten Schüß fallt. Denn wer von de jungen Kerls en Scheetdings hett, de söcht dat ut de Eck un ballert bi den Nahwer achter't Finster. De Jungs füert ut en Slötel, wo se en Lock infielt hebbt, so dat de Dokter noch en paar Fingern to flicken hett. Dat is denn en »Bescherung« up besonnere Art.

De Finstern ward hell. Dörch veele Gardinen schimmert de Dannbömlichter. Bi jedes Hus givt dat en annern Geruch. Hier rükt dat nah Ossenogen un Kaffee, dar nah Kohl un Swienskopp un Rum, up en drütte Stell nah Karpen, Botter un Ananasbohl. So dat man binah mit sin' Rüker faststelln kann, ob dar en Riekmann oder en Lüttmann, en Stadtminsch oder jemand wahnt, den sin Weeg up'n Lann' stahn hett, so dat he sik an dissen Abend noch mal wedder an de ole Heimat, an Öllernhus, an Moderwies un Vaderart erinnern will.