Fiabe in ampezzano/II

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Fiabe in ampezzano  (2005)  by Ernesto Majoni Coleto
II

Na ciasa pizora pizora[edit]

l scior Gustavo l à scomenzà a se fei su na ciasa duta soa. Ma l à poche sode, el pó cronpà poca taeles e coscita ra ciasa ra vien su pizora pizora, coscì pizora che l scior Gustavo l à da se strascignà 'sobas se l vo 'sì inze, e co l é inze, l no pó leà su in pès parceche l petarae ra testa su sote e l à da stà senpre scentà 'sò. Chi pize i soutarlea sul cuerto de chera ciaseta e calche ota, canche l scior Gustavo el no n é là, i sconde ra ciasa inpó na ceja. El scior Gustavo el và intorno par el paes a vede de ra sò ciasa e l no ra ciata. L é tanto un bon, poereto. Sul bancal de ra funestra, inveze de fregores par i ouzeluche, el bete carameles pa ra famea. Dute i pize che passa i pó se tuoi na caramela. Coscita l scior Gustavo e chi pize i deenta amighe. I pize i damanda:

“Cuanta taeles asto dorà par fei su ra tò ciaseta?”

“Zento e disdoto.”
“E cuanta calzina?”
“Doi ete e meso” l i responde l scior Gustavo.

Chi pize i ride, el ride anche el, i é dute contente. E 3

El cianpanel par i ladre[edit]

l scior Guglielmo el stà inze meso l bosco e l à tropo festide dei ladre. Guglielmo l no n é scior, ma i ladre cemodo poi el saé? Pensa e pensa, el scior Guglielmo l à deziso de tacà su su ra porta na tabela con scrito: “Preo i ladre de sonà l cianpanel. I podarà vienì inze zenza festide e i vedarà da soposta che ca no n é propio nuia da portà via. (Di note aé da sonà pi de na ota parceche dromo fis). Firmà: el scior Guglielmo.”

Via pa ra note se sente sonà l cianpanel. El scior Guglielmo l core a vede ci che l é. “Son i ladre!” se sente craià. “Vieno alolo!” el disc. El core a i daerse ra porta, i ladre i vien inze co ra barba fintes e na mascora sui oce. El scior Guglielmo el i lascia 'sirà par duta ra ciasa e i ladre i pó vede che no n é propio nuia da portà via, gnanche un anbro pizo come un granel. I rugna nafré e dapò i sin và. “Benedeta chera tabela!” el pensa el scior Guglielmo.

Ades i ladre i vien despes a l ciatà. In é de duta ra sortes, oute e basc, magre e grasc. Co l vede che l é poranimes, el scior Guglielmo el i sporse algo: un toco de saon, na lameta par se fei ra barba, nafré de pan e formei. I ladre i à senpre un bel estro con el e ignante de sin 'sì i fesc l inchino. E 4

Ricardo el scultor[edit]

o n é un scultor pi brao de Ricardo. L à na gran pratega de fei statues che, co es é fenides, es souta 'sò dal zocol, es fesc un inchino e es sin và a spasso da soposta par el mondo. Propio come Pinochio che l i é scanpà de man a Bepeto l marangon e l à scomenzà a in fei de dute i colore.

Par esenpio, Ricardo l intaia na feda, na bela feda piena de lana moliza, moliza par modo de dì, parceche l é lana de marmo e calche ota de creda e de len. Cissà se ra lana de marmo ra sciouda come chera de… lana! Ben, Ricardo l intaia na feda e canche l r à fenida, ra se bete a bregarà: “Beeee! Beee! Gramarzé ben, scior scultor. Saeo me dì se da sta bandes l é un pra co nafré de erba bona? Son coscì infamentada che pelucarae anche sasc.”

“Podé ben pelucà anche sasc“ l i responde con creanza l scultor, ”ma ra vostra bocia r é fata de sas. E anche ra vostra coda.”

“Zercarei i sasc, se aé acaro” i responde ra feda, “ma ades vorarae nafré de erba, un pei de foies de salata, mangare anche orties, pitosc che nuia.”

El scultor, senpre con creanza, l i fesc vede ra strada par i orte de comun. Ra feda ra i disc gramarzé, ra mena ra coda come un cianeto e ra sin và. Dapò Ricardo scultor el intaia un ponpier col elmo sun testa e un manarin inze man. El no n à gnanche fenì de sciarpelà che l ponpier el souta 'sò de oga dal zocol e l craia:

“Coré, coré! Daersé ra ponpes! Schizà r aga da chesta!”

“Pian, pian, scior ponpier. Ca no n é nuia che bruja. Solo vos podassà ciapà fo. Fosc no saé che sé fato de len.”

“Corponon!” disc ra statua. “Ce v aeo inventà de fei un ponpier de len? No podarei gnanche mai 'sì pede l fo, me brujarei alolo.” N 5 “No sei ce fei” l i responde l scultor. “De chesto no m aee gnanche pensà. In ogni cajo, se voré che i ve ciame sote i ponpiere, ra caserma r é là.”

El ponpier el sin và, nafré avelì. “Propio de len l aea da me fei! Con tanto marmo e tanto bronso che l é intorno.” Ra statues de Ricardo es 'sira par el mondo, e in ciou de tanto es torna a l ciatà par i contà ce che i é capità. Un colpo, na statua ra rua duta ingramazada e ra se lagna: “Scior Ricardo, parcé m aeo fato ra goba? Ra famea ra me tormenta e ra femena superstizioses es me vó palpà parceche porto fortuna.”

Chel por gobo el no n à gnanche fenì de parlà che se daerse ra porta, e vien inze na gran statua de bronso che ra craia con duta ra osc che r à:

“Sentì mo, scior scultor dei corne: o me comedà ra janbes o ve fejo vede ió.”

“Ce ares ra vostra janbes?”

“Es é stortes, eco ce che es é. M aé fato ra janba stortes. Ve parelo che pode 'sì intorno conzada coscì?” Eco na terza: l é propio na portiscion, ancuoi bonora! Chesta ra se lagna parceche r à i braze massa curte. Epò rua un caal, che l sgnoufa parceche l scultor el i à fato un ocio solo, na tosa che pianse parceche Ricardo l i à intaià solo doi diede.

“Dute i galantome i à zinche diede” ra i disc ra tosa piansen, “parcé ió ebe da in aé solo doi?”

Oiuto mare, e sto ca ci elo? Un òn zenza oce e zenza nas: l à un mus tondo e slisc come un voo.

“Dute i tol ra mè testa par na bala da biliardo o par un zol, e i me tira sassades. Ve preo, no podassao me fei almanco l nas? No digo mia ra rees, de cheres pos anche fei demanco, ma l nas, ce ve costelo? Doi pestuze de marmo come doi dade da menestra, e son aposto.” 6 Nafré areota, inze l studio de Ricardo l é ruà un grun de 'sente che ra se lagna: ci vo i pès, parceche Ricardo l s i à desmenteade, un caal el vo ra coda parceche l disc che un caal zenza coda l no và ben; na femena ra vo i ciaei parceche Ricardo l r à lasciada pelada come un veceto.

Ricardo scultor el no sà pi cemodo se ra caà.

Dinprin el proa a se defende.

“Vosoutre no sé come dute chi outre: sé statues” el disc, “donca podé stà anche coscita.”

“Oh bela, ma nosoutre no voron esse coscì. Ió voi el mè nas” l i responde l omeneto co ra testa sliscia.

Tanto i fesc e tanto i disc che Ricardo l se fesc parsuaso: el se bete a lourà e l l se sentrea a fei de duto par comedà i sò maroi. Fin che ra statues, dutes in fila, es speta de esse comedades, es ciacolea intrà de eres, che un caal zenza coda no n é un caal gnanche se l é de marmo, che se pó esse na gran bela statua anche con zinche diede inveze de solo doi, che un òn zenza l nas l arae da 'sì su l ospedal. Ma l ospedal de ra statues i no l à ancora inventà.

7

Ra stories del vecio marinaro[edit]

nze na ostaria del porto l é un vecio marinaro, scentà 'sò dutaldì a bee bira e a contà stories de mar.

“Me sovien che un colpo saon a ra caza de balenes. Aee tirà ió ra fossena e ei ciapà na balena proprio su ra ciopa. L ea un mostro, longo almanco vinte metre. Ra fossena ra i à dà l condar: ra balena r à voltà l copeto dal mal, ra s à betù a core de oga par el mar e a trachetà ra nostra nae come un macheto. In chera m à mancià l fiado e son tomade un sora l outro. Ce eelo suzedù? Ra balena r aea inpirà l arcobeando, ra nodaa de duta oga intrà 'l sal e l color naranza, e a ra nae - s intende – i tociaa i 'sì drio, gouja che ra fossena ra ra strascignaa drio chel pescion. Se s on sghindà, l é stà parceche ei ciapà inze ió de bon saó. Ei tolesc fora l marsango e ei zoncà l funazo: ra nae r à scomenzà a zerucà e r é tornada danoo via pa r aga. On vedù che ra balena ra 'sia su par l arcobeando, senpre pi in su, epò ra tornaa 'sò del outro ver. Ormai no se ra brincaa pi. Ei ciapà un premio parceche aee zoncà l funazo...” El vecio marinaro l à beù un sluch de bira, el s à spazà via ra bocia co ra barba e l à tacà danoo: “Daejin de ra isoles de Salomone on ciapà na gran sboera. Ra ondes es laaa 'sò l ponte de ra nae da na stangada a r outra, e l vento l sbreaa 'sò i brascioi come stecadentes. El capitagno l à dà ordin de bicià inze inze r aga duto l oio che aon drio. Saé ben che l oio el chieta via ra ondes. Un baril drio l outro, duto l oio che aon l é ruà inze inze r aga. Ra ondes es s à chietà via, ma poco dapò ra sboera r ea pi forte de ignante.

“Capitagno” l à craià l nostromo “no n é pi oio.” Là se r on veduda malamente. I 8 Par fortuna m é vienù na idea e i ei dito “Capitagno, ve fidao de me?”

“Me fido anche del diou, se l me tira fora de ca” el m à respondù. “Alora” i ei dito “dajé ordin a dute i ome che i se lae i ciaei e i bice r aga sporca inze i barile.”

I ome i à fato chel che aee dito, e l ea propio da ride a vede trenta marinare che inze meso ra sboera i se laaa polito i ciaei e manman i sartaa r aga sporca inze i barile de l oio. Aee fato i conte polito, parceche saee chel che fejee. Da bonora i marinare i usaa se vonse i ciaei co ra patina. Dai ciaei laade gozaa 'sò ra patina, che ra s aea delegà e r ea deentada oio, fis e gras.

Ei dà ordin de sartà fora intor ra nae chel che l ea inze i barile, e l é suzedù un miracol: ra ondes es no 'sia adora a passà sora i boole de ra patina. Inze poco i barile i ea voite, ma intanto ra sboera ra s aea chietà via. S on salvà co ra patina e ra mè idea. Un outro colpo ra nae r ea 'suda a petà su pa ra costa de ra Noa Guinea. Son tomà inze inze r aga zenza deboto m inacorse. R ondes es ea outes come ciases: a nodà no 'sie adora, 'sò par pede no n aee nuia da me ciapà inze. Ce se podeelo fei? Par me ra sghindà aee solo na roba da fei. M ei ciapà inze inze ra prima onda che ruaa, e co son ruà su inson, son soutà via sun chera daos. Son slezià fin 'sodalpè e m ei lascià preme danoo in su; co son stà su inson, ei fato un outro souto. E inaante coscita, nossicuanta otes, fin che ei vedù ra tèra. Là r aga r ea chieta e ei podù me bete a nodà. Anche incraota me r ei caada parceche aee pensà polito ce fei.

“E chesto no n é nuia” l à dito l vecio marinaro. “Na ota ra nae r é 'suda a petà su par un iceberg, un de chi tocoi de jaza che stà par sora r aga del mar. Son restade sul iceberg de tré: saeo ce che on fato par se ra caà? S on tirà fora ra ciamesa, anche se l ea na jazera, on cojì ra ciameses una pede r outra e es on inpirades su par na stanja de ra 9 nae che r ea 'suda sote aga. El vento l à jonfà su alolo ra ciameses come un gran velo. Con chel son 'sude adora a ogà l iceberg come na barca, ves sud, e saon deboto pede ra costa canche el soroio l m à delegà ra “nae” sote i pès. Ma saon ormai ruade e on scomenzà a nodà, fin che on darsonto ra tèra sane e salve. 10

El sassin da strada[edit]

l reibo: “Son ruà de setanta ane san come un pesc. Ei tré cianees piena folades de oro, un banco pien folà de arsento e doi madrozen pies folade de zedoles da mile. Podarae me chietà via e me gode i anes che me vanza, ma mè fia r à chera de se maridà, e de ci s ara fato noiza? De chel carnaal de Nin Pize, che l no n à un cru inze scarsela. Ades voi ra ciamà, e i dijarei ben ió che de chel atrezo là no voi insaé. Isabela! Isabela!”

Isabela: “Son ca, pare.”

El reibo: “T ei ciamà par te dì che da ca inaante no voi pi vede chel pitoco, fiol de chel bon da nuia de sa pare.”

Isabela: “Ma ió voi me maridà con el, pare!”

El reibo: “Ce na scenpia che te sos; pitosc maridete con un saco pien de sode, maridete con un banco pien de zedoles, maridete con un libreto de ra Cassa de Risparmio!”

Isabela: “Ma i sode i no parla, pare, inveze Nin Pize l me conta tanta stories da ride. Ió voi me maridà con el, ih!ih!” (ra sgnoufa). Nin Pize (de scondon): “Parcé sgnoufera mo, chera por Isabela? Sarà stà desseguro chel veciarlato reibo. Ades i fejo ben vede ió.” (Forte)

“Conparmesso?” El reibo: “Ci elo?”

Nin Pize: “Son un sassin da strada.”

El reibo (spasemà): “Oiuto mare! Ades ce feje? Scior sassin, ce voreo da mi? Son un por vecio zenza un cru. Ei solo un dente de oro. Se voré me l tiro fora alolo e ve l bicio'sò par funestra.” Nin Pize: “No n ei bisoin de dentes de oro, in ei trentadoi, miei, bianche, e dure che i majena i sasc.”

El reibo: “Alora, se aé trentadoi dentes, ce voreo da mi?” Nin Pize: “Voi i tò sode” (El souta inze par funestra). E 11 El reibo: “Ve preo, scior sassin! Aede misericordia! Taiame na janba, se propio voré algo de mè.”

Nin Pize: “Voi i tò sode. (Soteosc a Isabela). Isabela, tu fesc finta de
no me conosce.”
El reibo: “Taiame via ra barba e dute doi i pès, ma lasciame i mè
sode.”

Nin Pize: “No sei ce min fei de ra tò barba, ra no n é bona gnanche da fei un brosc da scarpe. Epò te sos anche plotfus. Ma vedo che t as na bela fia. Dame chera.”

El reibo: “Tolevera pura, scior sassin. Isabela mea, vatin co sto òn, che l é tanto un bon e l no vó i sode de ta pare.” Isabela: “Ió voi me maridà con Nin Pize!”

El reibo: “Sentio ce che ra disc, scior sassin? R à chera de se maridà con un che cianta. Ma ió son sa pare e r à da me obedì a mi.” Nin Pize: “Polito, alora dajosse ra man e l contrato l é beleche fato.”

El reibo: “Velo ca l contrato fato. Isabela l é ra vostra femena.” (Se sente petà su ra porta).

El reibo: “Ci saralo mo?”

El sassin: “Son un sassin, daèrseme alolo ra porta.”

El reibo: “Oiuto Signor, ma ce 'suoia elo mo? In é ormai un sassin,
ca. Scior sassin de fora, i mè sode i ei beleche dade al sassin de inze.
Parcé no vardao inze ra ciasa ca pede?”

El sassin: “Poca ciacoles. Se no te daerses alolo, te bicio 'sò ra ciasa.”
Nin Pize: “Daersé ra porta e lasciame l festide a mi.”
El reibo: “Vienì pura inze, scior sassin de fora.”
El sassin: “Alora, agnó ei ste sode?”

Nin Pize: “Inze cianea, vienì 'sò che v i dago direto”.
El reibo: “Ah, l m à tradì.”
Isabela: “Pare, lascialo fei, vedaré che se comeda duto.”

El reibo: “I mè sode! Sciore sassis, sbreame via ra onjes, sbreame 'sò i
ciaei un par un, ma lasciame i mè sode, biei, de oro! (Nin Pize e l
sassin i sin và: se sente un crido e Nin el torna indrio.)

Nin Pize: “Eco mo, ei sarà via chel sassin 'sò inze cianea e ades
ciamo i jendarme. El vorea i sode, ades el i à.”
El reibo: “Gramarzé, scior sassin numero un! Voreo l mè dente de
oro?”
Nin Pize: “Tienivelo pura, ades ei Isabela.”
Isabela: “Aì, ades 'sossin, el mè Nin.”
El reibo: “Ce asto dito?”
Nin Pize: “R à dito Nin, che sarae ió.”
El reibo: “Desgraziade, me r aé fata, m aé inbroià, i ei dà mè fia a Nin
Pize.”
Isabela: “Pare, ma se no n ea el, el sassin el ve robaa dute i sode.”
Nin Pize: “Se voré, vado 'sò a i daerse ra cianea.”
El reibo: “Ve preo no, 'sivin pura dute doi. Voreo che ve lasce l mè
dente de oro pa ra nozes, o ve contentao de chel d arsento?”
Nin Pize: “Se contenton de ve buscià ra barba e de se ra mocà
ignante che podon.”
13

El bon strion[edit]

i note m insonio despes de esse un bon strion, che l và adora a contentà dute. </poem> Passo pede un òn zenza laoro che l tol su ciches da 'sobas: poereto, l à l vizio de fumà ma l no n à sode par se tuoi i zigarete. Spanteo na cica e, tach, chera cica ra no se fruarà pi. El podarà fumà dì e note e ra no cararà mai; canche l in arà assei el se ra betarà inze scarsela e canche l arà chiza de fumà el podarà l fei, el no n arà pi bisoin de 'sì dal tabachin.

Passo pede un tosato che l à chera de se tuoi un jelato, ma l à solo zento lires.

“Comandete l jelato” i digo.

“Ma ei solo zento lires.”

“Obedisce. Bete zento lires sul banco, polito. Ades vardete inze scarsela.”

Inze scarsela l à outra zento lires.

“Tireres fora. Vardete danoo inze scasela.” L é outra zento lires. El podarà tirà forà zento lires de scarsela anche diescmile otes, ma l arà senpre zento lires inze scarsela.

Passo pede un pizo che l sgnoufa parceche l balon ros che l menaa a spasso leà con un firo l i é scanpà par aria. I tocio i diede, e da ogniun vien fora un balon ros. Duta ra otes che i scanparà par aria u balon, dal diedo in vienarà fora un outro, pi gran e pi ros del prin. No sone un bon strion? D 14

El Fante de piche[edit]

a nona ra fesc su un castel de cartes su ra toaia, ra l à fato ormai bel outo, ma stassera l é na carta che ra no vó stà ferma: el Fante de Piche.

Cardé de podé bete sora l cuerto su r ultima tore e poià sora l Fante de Piche parceche l staghe de sguaita, ma no n é nuia da fei.

“Dime mo” ra disc ra nona. “Asto nafré de stornità? ” “Propio coscì, sciora Felizita. Ei nafré de stornità.” Ci alo daerto bocia? No son stade nos, nos son senpre stade cete. On poià i comedoi sun toura e vardaon ra nona, che r à na gran pratega de castiei de cartes.

”Poereto” ra disc ra nona. “Parcé no me l alo dito ignante?”

“Ades che saé, par piazer, no me betede pi coscì in su. Eco, su su ra funestra del prin pian stajarae vorentiera. Anche da là podarae vede canche rua i nemighe e stà de sguaita.”

Ci elo stà a dì sta paroles? Nosoutre no. Nosoutre no daerson bocia e no se moon.

Ci elo stà alora?

El po, l Fante de piche. Velo là che l vien fora da ra sò carta, el ponta i comedoi, el vien fora duto intiero, anche ra janbes, che su ra carta no se res vede: ce janbetes, co ra calzes rosa fin sote l 'senoio, agnoche scomenza ra barghescia verdes.

El rua e l fesc un bel inchino.

“Par carità“ el disc alolo ”no i dijede al Ré che son ca. El Ré de piche l é un catio, inze ogni scarsela l à un diouleto che l i disc de fei del mal. Par chesto ra Rejina de piche r é senpre avelida, nona Felizita, parcé no me beteo mai de sguaita su ra porta de ra Rejina? Fin che l parlaa l m é vienù pede, e l m à pezigà l nas.

“Damandi algo, nona” i digo ió. R 15 “Scior Fante de piche, no son mia tanto parsuasa de Vos. Cemodo era che v indromenzà propio canche i nemighe i me vien in ciasa?”

“Sciora Felizita, gnanche ió no son tanto parsuaso de Vos. Parcé lasciao senpre vienì inze i nemighe da ra porta daos? I me fesc senpre na bela inprovisada.” Nos ridon, ma ra nona r à un mus… ra no ride mia tanto. “E incraota che v aé tolesc na bolja piena de oro par fei finta de dromì, e i nemighe i v é passade propio sote l nas e i é vienude inze inze l castel?”

“No n ea na bolja piena de oro, l ea un soldo de ran, sciora nona Felizita, e ades l ei betù inze inze ra mojina de Berto. Propio coscita. El sà anche chesto!

“Ma ce me dijeo de ra Sciora de cuores?” El Fante de piche el deenta ros come na bandiera. Anche ra nona, sta ota, ra ride.

El Fante de piche l é cuoto de ra Sciora de cuores, ma ra no in vó insaé de el, parceche l à i ciaei negre. “Dijei al pitor che l me depense i ciaei bionde. I lo dijeo, sciora nona Felizita?”

Ra nona ra i disc de scì.

“Ades tornà al vosc posto, scior Fante de piche.”

El Fante de piche el me saluda dute, un drio l outro, el fesc l inchino e l torna inze inze ra sò carta. El me tira un outro zignoto epò, podé i damandà un milion de robes, ma l no ve responde pi. Cemodo podaraelo parlà, un tocheto de carta?

Ra pianta dei zapote a bonora Piero l contadin l é 'sù dai sò brascioi da frute con chera de curà alcuante pome. El brascion dei pome ea inze meso un pra; fin che l ruaa, intrà ra foies Piero l à vedù taces de ogni color: paonazo, 'sal, rosa, viola. “Orponon” l à pensà, “no n ei mai vedù pome zelestes, ce mai saralo?”

Canche l é stà sote ra pianta, de colpo l à capì: dai rame e da ra foies pendorlaa, nanade dal vento, zentenere de zapote.

“Ci aralo abù r idea de tacà su dute ste zapote sul mè brascion?” l à dito. L é 'sù su pa ra pianta par vede meo, e l s à inacorto che i zapote i ea tacade sui rame con un stonfo, che i ea cresciude su ra pianta al posto dei pome!

Piero el stentaa a crede. El s à pezigà na janba par vede se l ea vero. L ea propio vero, el no s aea insonià. L à vardà chi bei zapote par un toco a ra longa. In ea de duta ra sortes: col fioco, co ra fiuba, co ra sora dopia, fodrade e 'sò indrioman.

Cemodo vara a fenì?

Amighe, 'sì inaante vosoutre. Ió no ve conto cemodo che r é 'suda a fenì sta storia: aé da me l dì vosoutre. Pensà sora, epò contame cemodo che pensà che ra vade inaante.

Ra pianta dei zapote[edit]

a bonora Piero l contadin l é 'sù dai sò brascioi da frute con chera de curà alcuante pome. El brascion dei pome ea inze meso un pra; fin che l ruaa, intrà ra foies Piero l à vedù taces de ogni color: paonazo, 'sal, rosa, viola.

“Orponon” l à pensà, “no n ei mai vedù pome zelestes, ce mai saralo?”

Canche l é stà sote ra pianta, de colpo l à capì: dai rame e da ra foies pendorlaa, nanade dal vento, zentenere de zapote. “Ci aralo abù r idea de tacà su dute ste zapote sul mè brascion?” l à dito. L é 'sù su pa ra pianta par vede meo, e l s à inacorto che i zapote i ea tacade sui rame con un stonfo, che i ea cresciude su ra pianta al posto dei pome!

Piero el stentaa a crede. El s à pezigà na janba par vede se l ea vero. L ea propio vero, el no s aea insonià. L à vardà chi bei zapote par un toco a ra longa. In ea de duta ra sortes: col fioco, co ra fiuba, co ra sora dopia, fodrade e 'sò indrioman.

Cemodo vara a fenì?

Amighe, 'sì inaante vosoutre. Ió no ve conto cemodo che r é 'suda a fenì sta storia: aé da me l dì vosoutre. Pensà sora, epò contame cemodo che pensà che ra vade inaante. N 17

Ra sacocia che parla[edit]

a dassera, ignante de 'sì a dromì, mè fiol el bete in ordin ra sacocia. In ordin... El fraca inze a ra refusa libre, cuaderne, scafediei, gomes e carta sugantes: ma chesto laoro par el vó dì “bete in ordin ra sacocia”. El no sà mia che, canche l sara i oce e l scomenza a s insonià, inze ra sacocia i libre, i cuaderne, i scafediei, ra gomes e ra carta sugantes es se desceda, es se destira fora cemodo che fejon nosoutre canche leon su, es se saluda e es se bete a ciacolà. Ra carta sugante ra proa a ingarià fora ra rees sui cuatro ciantoi epò ra se lagna: “Amighe, ancuoi min é capità de dute i colore. El nosc paron el m à enpì de “eviva” a un zerto Coppi Fausto, ma l à scrito “Copi” con un P solo. Vardame, ve preo: someo un placato de ra elezios!”

“T induresto?” el disc el libro de storia e jeografia, “te preo, dà mo na ociada a ra mè pajines. El nosc paronzin l i à fato i mostace col lapisc a Carlo Magno, l à 'sontà na piuma sul ciapel de Gioto e l à dissegnà na moscia sul nas de Cristoforo Colonbo. L à slongà l Po fin a l fei ruà fora a Trieste e l à dissegnà un ponte de barches intrà ra Sizilia e ra Sardegna. Na reoluzion, ve digo.” “Chesto no n é nuia” el rugna el libro da liese, “vardà, ve preo, ra mè pajina numero 45: dute i O i é incoloride de ros, dute i A de verde, dute i E de 'sal. A pajina 57, cissà parcé, el nosc 'soeneto l à dissegnà ra testa d un sarpente, destirà fora par ra pajines 58 e 59, co ra coda che và a fenì a pajina 60. Un sarpente coi sonaie, el disc. Fosc par chesto el l à enpì fora e fora de cianpaneles. “Vardà mo cemodo che l à papuzà ra mè bela ponta” ra disc ra pena. “El m à pelà 'sò duta ra pelejina maron” el se lagna l lapisc. Ió, che son sa pare de chel borson, scoto e no sei ce dì. Vorarae el descedà e i fei scotà chel che i disc de el, ma propio ades ra sacocia ra