Dat grote Höög- und Häwel-Book/Vöörwoord

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Dat grote Höög- und Häwel-Book En Gebäd u. s. w. -->

Dat grote Höög- un Häwel-Book sprickt:

Börgerslüüd un Buren! glövt nich, datt ick Höög- un Häwel-Book
Stolt un köörsch bün up myn' Rymels! Weer ick't, weer ick woll nich klook.
Dee dar häwelt, dee dar höögt, will sick nich verwagen prysen,
So bün'ck vull tofräden all, dohn Jy my t'rüg uut nich wysen.
Un de Mann, dee my hett schväwen — Nu, Jy wät't woll, datt hee wiss
Ook nich Hank för alle Höögen mit syn'm Dichtelsschrywen is.
Unse oolde, snigg're Spraak mügd hee geern to'm Läwen bringen:
Darüm schreev hee Dichtels dahl, darüm leet hee Leeder klingen;
Darüm hett hee wys't, wat unse Mundart is in Rymeln weert,
Hett de Dichtels van Jan Hinrich *) üm dat dubbelde vermehrt;
Hett to raden Ju wat maakt, sprook en Woord in Trioletten;
Maakd' in Flunkersnack sick breed un in Veerteinrymsonetten;
Hett wat Trurigs un wat Slurigs mit wat Glauw'm tohoop Ju backt;
Hett van Trynanndoortj — Jy wät't woll — Ju veer rare Kühren suackt;
Wyl “Kwatern!” dat Burenspill Byfall finnden däd by Lüden,
Leet in Oold- un Nydtdorp hee “Wind- un Watermööl” sick brüden;
Uut dem Franschen, Italjän'schen un Hispan'schen schreev hee üm,
Un dem oolden Engelsmann syn' Hexensingsang dreid' hee 'rüm;
Oolde Leeder week un fram, maakd' hee mundrecht so för'n Buren
As för düüdsche Börgerslüüd, dee keen Hoogmood deiht beluren;
Dee dar föhlt un ingestahn doht, datt de defftigplatte Spraak
Woll en nüwer Ding för sick is, un en rare oolde Saak;
Dee dar mit äm denkt un seggt: "Laat de ööwerkloken Fynen
“Unse truwe, kasche Mundart man bepruusten un begrynen,
“Mundart, dee se knapp to läsen döögt, un vöörluud doch bemickt;
“Denn dee süht noch nich am wydsten, dee dörch klöhrte Brillen kickt,
“Un förwiß! en klöhrte Brill up kalmucksche Klusternäsen
“Is dat moodsche Vöörnehmdohn un dat ööwerkloke Wäsen!”
— Darüm Lüüd in düüdschen Lannden, köhpt my, awerst läs't my ook;
Givt't ook väle Böker, givt't doch man düt Eene Häwelbook!


  • ) Jan Hinrich Voß († 1826), dee dree plattdüüdsche Dichtels schreev, dee hee Idyllen nömen däd.